Μετά την κατάληψη του Ναυπλίου από τους Έλληνες, οι 4.500 Τούρκοι της Κορίνθου που σώθηκαν από την καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη, ταλαιπωρημένοι από την πείνα και τις αρρώστιες, αποφασίζουν να εγκαταλείψουν την πόλη και να καταφύγουν στη Πάτρα.
Στις 4 Ιανουαρίου του 1823 περίπου 1.000 από αυτούς επιβιβάζονται σε καράβια ενώ οι υπόλοιποι 3.500 ξεκινούν πεζή πορεία προς την Πάτρα ελπίζοντας πως οι Έλληνες δεν θα τους ενοχλήσουν. Όταν οι Τούρκοι έφθασαν στην Ακράτα στρατοπέδευσαν στη θέση «Καλύβια».
Στην ίδια περιοχή βρίσκονται τα στρατεύματα των οπλαρχηγών Σωτήρη Χαραλάμπη και Νικόλαου Πετιμεζά μη έχοντας αντιληφθεί την άφιξη των Τούρκων, καθώς μία προσωπική διαμάχη τους έχει φέρει στα πρόθυρα στρατιωτικής σύγκρουσης.
Τους δύο οπλαρχηγούς καταφέρνει να συμφιλιώσει ο Ασημάκης Ζαΐμης που φθάνει εσπευσμένα στη περιοχή μαζί με τους οπλαρχηγούς Νικόλαο Σολιώτη και Σωτήριο Θεοχαρόπουλο και παράλληλα τους ενημερώνει για την παρουσία των Τούρκων.
Ενωμένοι πλέον οι Έλληνες και αντιλαμβανόμενοι τον τεράστιο κίνδυνο από την παρουσία των Τούρκων, αποφασίζουν να ανακόψουν την πορεία τους καταλαμβάνοντας τα γύρω υψώματα καθώς κι ένα μικρό αμυντικό τείχος κοντά στις όχθες του ποταμού Κράθι.
Στις 6 Ιανουαρίου 1823 οι Τούρκοι υπό τις διαταγές του Δελή Αχμέτ επιχειρούν να περάσουν τα στενά που καταλαμβάνουν οι Έλληνες αλλά αποκρούονται και οπισθοχωρούν στη θέση «Χάνι» της Ακράτας.
Την ίδια τύχη έχουν και όλες οι αντεπιθέσεις των Οθωμανών.
Στις 8 Ιανουαρίου καταφθάνουν στην περιοχή προς ενίσχυση των ελληνικών δυνάμεων οι οπλαρχηγοί Ανδρέας Ζαΐμης, Ανδρέας Λόντος και Οδυσσέας Ανδρούτσος με τους άνδρες τους και χτυπούν τους Τούρκους ανελέητα προκαλώντας τους μεγάλες απώλειες.
Μετά από περίπου ένα μήνα έχοντας καθηλωθεί στη συγκεκριμένη θέση και με τεράστιες απώλειες που υπολογίζονται σε 2.500 νεκρούς, τόσο από τη μάχη όσο και από την πείνα, οι Τούρκοι αποφασίζουν να διαπραγματευτούν την παράδοσή τους.
Στις 10 Φεβρουαρίου 1823 κι ενώ είναι έτοιμοι να συνθηκολογήσουν, πλοία των Τούρκων υπό τις διαταγές του Γιουσούφ Πασά, καταφέρνουν να φθάσουν στην ακτή και να διασώσουν όσους είχαν απομείνει από την άλλοτε φοβερή στρατιά του Δράμαλη, δίνοντας έτσι τέλος σε μία πολύνεκρη για τον εχθρό μάχη.
