Χαραλάμπης Σωτήριος - Αγωνιστής του 1821

Ο Χαραλάμπης Σωτήρης (Ζαρούχλα 1760 – Ναύπλιο 1826) ήταν Φιλικός και αγωνιστής του 1821. Γόνος οικογένειας που ανέδειξε αρκετούς εθνικούς αγωνιστές, διετέλεσε προεστός της επαρχίας Καλαβρύτων και θεωρείτο ένας από τους ισχυρότερους άντρες της Πελοποννήσου. Πολύ νέος έφυγε από τη Ζαρούχλα και εγκαταστάθηκε στα Καλάβρυτα. Μυήθηκε αρκετά νωρίς στη Φιλική Εταιρεία και το 1820 ορίστηκε γενικός επίτροπος. Αν και μεσήλικας τότε, εργάστηκε ακούραστα για την προπαρασκευή του Αγώνα. Πήρες μέρος στη μυστική συνέλευση των προκρίτων Φιλικών στη Βοστίτσα (Αίγιο, Ιανουάριος 1821) και στη σύσκεψη που έγινε στη μονή της Αγίας Λαύρας στις 10 Μαρτίου του 1821, όπου υποστήριξε θερμά την ιδέα της επίσπευσης της Επανάστασης.

Συνεπής στην άποψη αυτή, έδωσε εντολή στους οπλαρχηγούς του, Νικόλαο Σολιώτη και Αναγνώστη Κορδή, να αρχίσουν τις πολεμικές επιχειρήσεις και ταυτόχρονα παρακίνησε τον Κωνσταντίνο Πετιμεζά να στρατολογήσει άνδρες. Μαζί με τους Φωτήλα, Θεοχαρόπουλο, Σολιώτη και την οικογένεια Πετιμεζά, πολιόρκησε τους Τούρκους που είχαν κλειστεί στον πύργο των Καλαβρύτων, με επικεφαλής τον βοεβόδα Αρναούτογλου, και τους ανάγκασε να παραδοθούν. Μετά την επιτυχία αυτή, αναγνωρίστηκε επικεφαλής των οπλαρχηγών της επαρχίας Καλαβρύτων και με την ιδιότητά του αυτή διηύθυνε τα τοπικά στρατιωτικά σώματα στα πρώτα χρόνια του Αγώνα.

Αργότερα, πήρε μέρος στη μάχη του Λεβιδίου και ακολούθησε τον Δημήτριο Υψηλάντη που βάδιζε προς Πάτρα για να εμποδίσει την απόβαση των Τούρκων. Παράλληλα, ανέπτυξε και πολιτική δράση καθώς αντιπροσώπευσε ως πληρεξούσιος την επαρχία Καλαβρύτων στις Εθνοσυνελεύσεις της Βοστίτσας, των Καλτεζών, του Άστρους και της Επιδαύρου και διετέλεσε μέλος της Πελοποννησιακής Γερουσίας των Καλτεζών, αντιπρόεδρος του Βουλευτικού Σώματος και μέλος του Εκτελεστικού Σώματος, μαζί με τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και Ανδρέα Μεταξά.

· Η Ζαρούχλα είναι Τοπική Κοινότητα της Δημοτικής Ενότητας Ακράτας του Καλλικρατικού Δήμου Αιγιαλείας.

Ο πύργος του Χαραλάμπη στη Ζαρούχλα όπως είναι σήμερα. Το 1796 είχε πυρποληθεί από τους Τούρκους

Η προτομή του Σ. Χαραλάμπη στη γενέτειρά του

Γιάννης Κοντός

Γιάννης Κοντός (Αίγιο 1943 – Αθήνα 21 Ιανουαρίου 2015)

Η σειρά ντοκιμαντέρ «ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ» https://archive.ert.gr/8316/ παρουσιάζει έναν από τους ποιητές της γενιάς του ‘70, τον Γιάννη Κοντό και μαζί την πόλη του, το Αίγιο. Από αυτοβιογραφικό πρωτότυπο κείμενο, που διαβάζει ο ποιητής παρουσιάζεται η ζωή του, προβάλλεται η πόλη του Αιγίου, αλλά και η δεύτερη του πατρίδα, η Αθήνα μέσα από τα μάτια του ίδιου. Ο σκηνοθέτης Κώστας Αυγέρης καταγράφει την πορεία της ζωής του ποιητή Γιάννη Κοντού περιπλανώμενος στο Αίγιο, παρουσιάζοντας τα νεοκλασικά σπίτια, τις εκκλησίες και τα ερειπωμένα εργοστάσια του, περνώντας από την Αθήνα, το Θησείο και τα σημαντικά αρχαιολογικά μνημεία στην περιοχή του ιστορικού κέντρου της πρωτεύουσας και καταλήγοντας ξανά στο Αίγιο. Η απαγγελία ποιημάτων του Γιάννη Κοντού από την ηθοποιό Ρένη Πιττάκη φωτίζει ακόμα περισσότερο την προσωπικότητα του ποιητή.

Ο Γιάννης Κοντός γεννήθηκε στο Αίγιο το 1943. Σπούδασε οικονομικά και αρχικά εργάσθηκε ως ασφαλιστής, ενώ στη συνέχεια (από το 1971 έως το 1976) διατηρούσε βιβλιοπωλείο από κοινού με τον Θανάση Νιάρχο. Δημιούργησε την πρώτη του ποιητική συλλογή στα 1965 και συνέγραψε το πρώτο του βιβλίο το 1970. Το 1973 κέρδισε χορηγία του Ιδρύματος Φορντ. Επί σειρά ετών ήταν συνεργάτης ραδιοφώνου καθώς και των εκδόσεων "Κέδρος". Συνεργάστηκε με περιοδικά της Ελλάδας και του εξωτερικού καθώς και με την εφημερίδα "Το Βήμα της Κυριακής" ενώ έχει γράψει κείμενα για σύγχρονους Έλληνες ζωγράφους. Τον Απρίλιο του 1992 εκδόθηκε μια επιλογή ποιημάτων του με τίτλο "Όταν πάνω από την πόλη ακούγεται ένα τύμπανο", σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, εικονογραφημένη από τον ζωγράφο Δημήτρη Μυταρά. Το ενδέκατο βιβλίο του, "Πρόκες στα σύννεφα" είναι μια ανθολόγηση όλων των ποιητικών του βιβλίων, που έκανε ο ζωγράφος Γιάννης Ψυχοπαίδης και την συμπλήρωσε με 20 χαρακτικά.

Ο ποιητής Γιάννης Κοντός / φωτογραφία: iefimerida.gr

Το 1998 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για την ποιητική συλλογή "Ο αθλητής του τίποτα".

Το 2009 τιμήθηκε με το Βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του ποιητικού του έργου. Έργα του (μεταξύ των οποίων και παιδικά διηγήματα) έχουν δημοσιευθεί σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες.

Το 1980 ο συνθέτης Νίκος Καλλίτσης κυκλοφόρησε το δίσκο «Απόπειρα» με μελοποιημένα ποιήματά του και ερμηνεύτρια την Αφροδίτη Μάνου. Συνεργάσθηκε με Έλληνες ζωγράφους, όπως τον Δημήτρη Μυταρά, τον Αλέκο φασιανό, τον Φαίδωνα Πατρικαλάκη κ.α. που του εικονογράφησαν εξώφυλλα ποιητικών του συλλογών καθώς και τα παιδικά του βιβλία. Δίδαξε επίσης, θεατρική τέχνη.
Ο Γιάννης Κοντός απεβίωσε τον Ιανουάριο του 2015 σε ηλικία 72 ετών.

Έργα του:

• 2015) Η αρκούδα και το βατραχάκι, εκδ. Παπαδόπουλος
• (2014) Θανάσιμα επαγγέλματα, εκδ. των Φίλων
• (2014) Μυστικά τοπία, εκδ. Τόπος
• (2013) Τα ποιήματα, εκδ. Τόπος
• (2010) Η στάθμη του σώματος, εκδ. Μεταίχμιο
• (2009) Τα παραμύθια του καλού μάγου, εκδ. Κέδρος
• (2008) Ηλεκτρισμένη πόλη, εκδ. Κέδρος
• (2006) Δευτερόλεπτα του φόβου, εκδ. Κέδρος
• (2005) Τα ευγενή μέταλλα, εκδ. Κέδρος
• (2004) Τα Χριστούγεννα έρχονται, εκδ. Κέδρος
• (2002) Η υποτείνουσα της σελήνης, εκδ. Κέδρος
• (2001) Αριστείδης ο μικρός ιπποπόταμος, εκδ. Κέδρος
• (2000) Περιμετρική, εκδ. Κέδρος
• (1999) Πρόκες στα σύννεφα, εκδ. Κέδρος
• (1997) Ο αθλητής του τίποτα, εκδ. Κέδρος
• (1997) Στη διάλεκτο της ερήμου, εκδ. Κέδρος
• (1994) Τα ευγενή μέταλλα, εκδ. Κέδρος
• (1992) Στο γύρισμα της μέρας, εκδ. Κέδρος
• (1991) Το χρονόμετρο, εκδ. Κέδρος
• (1990) Τα οστά, εκδ. Κέδρος
• (1989) Δωρεάν σκοτάδι, εκδ. Κέδρος
• (1987) Τα απρόοπτα, εκδ. Κέδρος
• (1987) Φωτοτυπίες, εκδ. Κέδρος
• (1986) Ανωνύμου μοναχού, εκδ. Κέδρος

Συμμετοχή σε συλλογικά έργα:

• (2013) Ημερολόγιο: Παιδιά του κόσμου, εκδ. Γκοβόστη
• (2012) Ποιητικές συνομιλίες, εκδ. Οδός Πανός
• (2012) Τζένη Καρέζη, εκδ. Ίδρυμα Τζένη Καρέζη
• (2011) Μιχάλης Μανουσάκης: Ο χώρος του χρόνου, εκδ. Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων
• (2011) Ο κόσμος του Οδυσσέα Ελύτη, εκδ. Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ.       Θεοχαράκη
• (2011) Στίχοι στο καβαλέτο, εκδ. Τέχνης "Οίστρος"
• (2008) Δ. Μυταράς: Ζωγραφική 1956-2008, εκδ. Ιανός
• (2008) Λόγος για την Ύδρα, εκδ. Καστανιώτη
• (2007) Παναγιώτης Τέτσης, εκδ. Ελληνικά Γράμματα
• (2007) Σωτήρης Σόρογκας, εκδ. Καστανιώτη
• (2006) Με τον ρυθμό της ψυχής, εκδ. Κέδρος [επιμέλεια, κείμενα]
• (2005) Lazongas Α4, εκδ. Άγκυρα
• (2005) Παιδιά του κόσμου, εκδ. Επίλογος
• (2004) Το χρονικό του Κέδρου, εκδ. Κέδρος
• (2002) 57 κείμενα για τη Νίκη Καραγάτση, εκδ. Άγρα
• (1999) Αθήνα, διαδρομές και στάσεις, εκδ. Πατάκη
• (1998) Santé, εκδ. Ύψιλον
• (1994) Αφιέρωμα στον Αλέξανδρο Κοτζιά, εκδ. Κέδρος

Μεταφράσεις:

Στα Αγγλικά:
• (1985) The bones, selected poems, (tr.by James Stone), New York, The Globe Press
• (1978) Mercurial Time, (tr.by Yannis Goumas), Knotting Bedfordshire, The Sceptre Press
• (1978) Danger in the streets, (tr.by John Stathatos), London, Oxus Press
• (1976) The Unforeseen, (tr.by Yannis Goumas), Green Horse Booklet No 13

Στα Γερμανικά:

• (1990) Die Knochen und die Kreide, (tr.by Aris Geradis und Gunnar Konig), Koln, Romiosini Verlag

Στα Δανικά:

• (1998) Morket som gave, (tr.by W. Gjerlov Pedersen) Husets Forlag
• (1984) Knoglerne, (tr.by W. Gjerlov Pedersen), Husets Forlag

Το 2013 ο ποιητής Γιάννης Κοντός φιλοξενήθηκε στην εκπομπή της ΕΡΤ1 και του Ναυίδ Ναχμία "ΙΧΝΗΛΑΤΕΣ". Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ https://www.youtube.com/watch?v=Z_oKLvSwrMo

Πηγή: Ιστορικό Αρχείο της ΕΡΤ - Βικιπαιδεια / φωτογραφία iefimerida.gr

Δούσμανης Γεώργιος

Ο Γιώργος Δούσμανης γεννήθηκε στην παλαιά Κουνινά το 1929 και τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο του χωριού ως παιδί θαύμα ή το "δαιμόνιο" όπως τον έλεγαν οι δάσκαλοί του. Σε ηλικία 10 ετών μπήκε στο 8/ταξιο Γυμνάσιο Αιγίου όπου εξέπληξε τους πάντες με τη δύναμη του μυαλού του. Μαζί με τον Γιώργο Κοντόπουλο (ακαδημαϊκός, αστρονόμος) αποτέλεσαν το φωτεινό δίδυμο επί μία οκταετία, κατά την οποία άφησαν ίχνη ανεξίτηλα στο Γυμνάσιο Αρρένων Αιγίου.

Γεώργιος Δούσμανης (1929 - 1966)

Το 1946 εισήχθη πρώτος στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών όπου και φοίτησε μόνο δύο χρόνια. Οι επιδώσεις του ωστόσο, ήταν εξαιρετικές προκαλώντας την έκπληξη στον καθηγητή της έδρας κο Χόνδρο, ο οποίος ομολόγησε ότι δεν του είχε προκύψει άλλος τέτοιος φοιτητής στην πολύχρονη καριέρα του.

Το 1948 εγκατέλειψε την Ιατρική και αναχώρησε για σπουδές την Αμερική αφού προηγουμένως είχε κερδίσει  σχετικό διαγωνισμό αλλά και υποτροφία. Εκεί, σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια της Αμερικής (Columbia), αφοσιώθηκε στη μελέτη και την έρευνα  ξεχωρίζοντας αμέσως για το έργο, την ευφυΐα και τον αδαμάντινο χαρακτήρα του. Σε σύντομο χρονικό διάστημα ολοκλήρωσε το Μάστερ και το Διδακτορικό παρουσιάζοντας σπάνιες ικανότητες στην έρευνα και στις ανακαλύψεις νέων επιστημονικών στοιχείων στη μαγευτική επιστήμη της Φυσικής, με αθεράπευτο πόθο, να χρησιμοποιηθούν οι δυνάμεις αυτές μόνο για το καλό της ανθρωπότητας. 

Το 1958 ήρθε η μεγάλη προσωπική ανακάλυψη, τα "ηλεκτρόνια με αρνητική μάζα". Κατά την επίσημη ανακοίνωση της τόσο σημαντικής ανακάλυψης, έτυχε να είναι στην Αμερική η  βασίλισσα  Φρειδερίκη η οποία δεχόταν συνεχώς συγχαρητήρια για το νεαρό επιστήμονα από την Ελλάδα, "από τη Κουνινά Αιγίου, σας παρακαλώ», όπως πάντα συμπλήρωνε ο ίδιος με τόση υπερηφάνεια για την καταγωγή του. Ως μέλος πλέον της Ακαδημίας των Επιστημών, τον κάλεσε ο ίδιος ο Αϊζενχάουερ για να τον γνωρίσει από κοντά και να τον συγχαρεί προσωπικά. Στην Ελλάδα, οι καθηγητές του δέχονταν συγχαρητήρια για το λαμπρό επιστήμονα που συνδύαζε τεράστια μόρφωση, λαμπρή επίδοση στην έρευνα και ένα σπάνιο χαρακτήρα ήθους και ανωτερότητας, με επίκεντρο την απεριόριστη αγάπη για τον άνθρωπο.

Το 1962 τον καλούν στην Ελλάδα ως τον πιο κατάλληλο άνθρωπο για να οργανώσει το "Δημοκρίτειο Ίδρυμα" και να διδάξει για ένα εξάμηνο στους μεταπτυχιακούς φοιτητές, μαθήματα ανωτέρας Φυσικής και φιλοσοφία της Επιστήμης, ώστε να στελεχώσουν το ίδρυμα ερευνών.

Ολόκληρος τότε ο Αθηναϊκός Τύπος αλλά και ο τοπικός, ασχολήθηκε εκτενώς και για μεγάλο χρονικό διάστημα, με τον τον λαμπρό επιστήμονα Γιώργο Δούσμανη από το μικρό χωριό της Αιγιάλειας. Το 1963 η Ακαδημία Αθηνών τον τίμησε με τον "Χρυσό Σταυρό" για την εξαιρετική προσφορά του στην επιστήμη.

Το Πανεπιστήμιο Πατρών που βρισκόταν τότε στα πρώτα του βήματα, του ζήτησε να παραμείνει στην Ελλάδα προσφέροντάς του μία θέση στο Πανεπιστήμιο. Αρωγός σε αυτή τη προσπάθεια του Πανεπιστημίου Πατρών στάθηκε και ο Γιώργος Κοντόπουλος που διατηρούσε άριστες σχέσεις με τον Γιώργο Δούσμανη. Και ο ίδιος όμως έβλεπε θετικά μία τέτοια εξέλιξη καθώς, όπως έλεγε, ήθελε τα παιδιά του να μεγαλώσουν στην Ελλάδα.  Έτσι, αποφάσισε να ολοκληρώσει τον κύκλο των ερευνών του στην Αμερική και να επιστρέψει στην πατρίδα μέχρι τα Χριστούγεννα του 1966. 

Δυστυχώς, ο θάνατος τον πρόλαβε στην Αμερική στις  9 Δεκεμβρίου.

Βέβαια, υπάρχουν αρκετές θεωρίες σχετικά με τον θάνατο του Γ. Δούσμανη και μία από αυτές επιμένει πως η αμερικανική κυβέρνηση όταν δεν μπόρεσε να τον πείσει να παραμείνει και να συνεχίσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε αυτήν, απλά δεν επέτρεψε τη "φυγή" του στην Ελλάδα. Μέχρι και σήμερα όμως, δεν έχουν υπάρξει στοιχεία που να επιβεβαιώνουν αυτή τη θεωρία.  

Λίγο καιρό μετά το θάνατο του Γ. Δούσμανη, δύο συνεργάτες του έλαβαν το βραβείο Νόμπελ της Φυσικής.

• Ο Γ.Δούσμανης αρρώστησε από εχινόκοκκο και υποχρεώθηκε σε τέσσερις διαδοχικές εγχειρήσεις.  Μάλιστα, παντρεύτηκε φασκιωμένος, όπως ο ίδιος έλεγε αργότερα, μια εκλεκτή φοιτήτρια Ολλανδικής καταγωγής, η οποία τον στήριξε αλλά και του συμπαραστάθηκε ως το τέλος. Μαζί απόκτησαν τρία παιδιά. Ο μικρότερος γιος του ανέλαβε να συνεχίσει ότι άφησε στη μέση ο πατέρας του και είναι σήμερα γιατρός ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Μανχάταν.

• Όταν οργάνωσε τον "Δημόκριτο" στην Ελλάδα και τον ρώτησαν πόσα σκοπεύει να ζητήσει για τις υπηρεσίες αυτές, περίπου τους επέπληξε λέγοντας, "μα πως σκέπτεστε έτσι; Σκοπός του ανθρώπου είναι τι θα προσφέρει στον συνάνθρωπό του και όχι τι θα εισπράξει". 

Ο Γ. Δούσμανης όχι μόνο δεν έλαβε καμία αμοιβή για τις υπηρεσίες του στο Ίδρυμα αλλά ακόμη και τα προσωπικά του έξοδα κατά τη διαμονή του στην Αθήνα, τα κάλυψε ο ίδιος.

-- Αντλήθηκαν πληροφορίες από το αφιέρωμα στο Γ.Δ. της περιοδικής έκδοσης της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Αιγίου " Η Σχεδία", τεύχος 22ο, χειμώνας 2005.

Πάνος Φειδάκης

Ο σπουδαίος Αιγιώτης ζωγράφος Πάνος Φειδάκης

Ο ζωγράφος Π.Φειδάκης γεννήθηκε στο Αίγιο (1956-2003).

Σπούδασε στην Ανώτατη σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με καθηγητές τον Γιώργο Μαυροϊδή, τον Γιάννη Μόραλη και τον Δημήτρη Μυταρά.

Η θεματολογία του περιλάμβανε κυρίως πορτραίτα, τοπία, νεκρές φύσεις και συνθέσεις με πουλιά. Τα έργα του ταξίδεψαν σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Στον διαγωνισμό του "Αττικό Μετρό Α.Ε." κέρδισε το πρώτο βραβείο και το έργο του κοσμεί από το 2003 το Σταθμό του Μεγάρου Μουσικής στην Αθήνα.

Ατομικές εκθέσεις σε γκαλερί όπως: La Hune-Brenner (Παρίσι), Γκαλερί Ζουμπουλάκη, Αίθουσα Τέχνης Κρεωνίδης, Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων, Αρχαιολογικό Μουσείο Αιγίου και συμμετοχή σε πάρα πολλές ομαδικές εκθέσεις σε Ελλάδα, Γαλλία και Κύπρο.

Τον Δεκέμβριο του 2016 η ΔΗΚΕΠΑ διοργάνωσε στο κτήριο Παναγιωτόπουλου μία αναδρομική έκθεση με έργα του μεγάλου Αιγιώτη Ζωγράφου. Ξεχώρισαν οι πίνακες με θέμα τη φύση της Αιγιάλειας αλλά και το λιμάνι της πόλης μας.

Άποψη του λιμένα της πόλης του Αιγίου

Ύπαιθρος της Αιγιάλειας

Σταφιδαποθήκες στο λιμάνι

Αγροτική οικία

Διονύσης Παπαγιαννόπουλος

 Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος γεννήθηκε στο Διακοφτό στις 12 Ιουλίου του 1912.

Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος

Μεγάλωσε στο Διακοφτό και τελείωσε το Γυμνάσιο στο Αίγιο. Στη συνέχεια σπούδασε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, κρυφά από την οικογένειά του που πίστευε πως σπούδαζε ιεροδιδάσκαλος! 

Η πρώτη του παρουσία στο θεατρικό σανίδι ήταν το 1938 με τον "Βασιλιά Ληρ" του Σαίξπηρ. Στον κινηματογράφο έκανε την πρώτη του εμφάνιση το 1947 στο έργο "Τα παιδιά της Αθήνας" του Τάκη Μπακόπουλου. Ακολούθησαν άλλες 133 ταινίες, τις περισσότερες με δεύτερους ρόλους αλλά με το πηγαίο ταλέντο του πάντα κατάφερνε να κλέβει την παράσταση. Οι ταινίες που ξεχώρισαν ήταν "Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο" (1959), "Χτυποκάρδια στο θρανίο" (1963), "Η βίλλα των οργίων" (1964), "Μία τρελή τρελή οικογένεια" (1965),  "Υπάρχει και φιλότιμο" (1965), "Κάτι κουρασμένα παλικάρια" (1967), "Για ποιον χτυπά η κουδούνα" (1968), "Ένας ιππότης για τη Βασούλα" (1968), "Ο δασκαλάκος ήταν λεβεντιά" (1970), "Ο κυρ Γιώργης εκπαιδεύεται" (1977). Επίσης, με μεγάλη επιτυχία ενσάρκωσε το ρόλο του Μπαρμπαγιώργη στην τηλεοπτική σειρά το "Λούνα παρκ" το 1974. Το 1968 βραβεύτηκε  από την Ένωση Κριτικών για την ερμηνεία του στην ταινία "Το κανόνι και το Αηδόνι".

Τελευταία ταινία που συμμετείχε ο  Δ. Παπαγιαννόπουλο, ήταν το "Ταξίδι στα Κύθηρα" του Θόδωρου Αγγελόπουλου το 1984. 

Το πατρικό σπίτι του μεγάλου ηθοποιού

Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος ήταν ένας εξαιρετικός ηθοποιός αλλά και ένας υπέροχος άνθρωπος. Βοηθούσε τους συνανθρώπους του αλλά και τους συναδέλφους του δίχως ποτέ κάτι τέτοιο να επιτρέπει να γίνει γνωστό. Αν και λάτρης του ωραίου φύλλου, δεν παντρεύτηκε ποτέ.

Στο Διακοφτό που λάτρεψε όσο τίποτε άλλο, έχει τοποθετηθεί σε κεντρικό σημείο του χωριού η προτομή του, πλησίον του σιδηροδρομικού σταθμού και πολύ κοντά στην πατρική οικία που μεγάλωσε. Επίσης, ο δρόμος που περνά μπροστά από το πατρικό του φέρει το όνομά του.

Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος πέθανε μόνος στο σπίτι του στην Αθήνα στις 14 Απριλίου του 1984.

Στο κοιμητήριο του Διακοφτού