Αίγιο

Μικρές ιστορίες, σκόρπιες στην πόλη του Αιγίου.

 

Οδός Μητροπόλεως - Η πέτρινη πλάκα του πεζοδρομίου

Η πέτρινη πλάκα του πεζοδρομίου στην οδό Μητροπόλεως και η απόπειρα δολοφονίας κατά του Τέννερ το 1944.

Στην αρχή της οδού Μητροπόλεως και κοντά στη διασταύρωση με την οδό Ανδρέου Λόντου, στην αριστερή πλευρά του πεζοδρομίου έχει αφεθεί στη θέση της μία πέτρινη, θρυμματισμένη πλάκα.

Μία πλάκα αρκετά παλιά και με μεγάλη ιστορία. Η ύπαρξή της στο συγκεκριμένο σημείο συνδέεται με την ιστορία αυτού του τόπου. Χιλιάδες είναι αυτοί που καθημερινά περνούν από πάνω της, λίγοι όμως αυτοί που γνωρίζουν τα πραγματικά γεγονότα που τη «σημάδεψαν» και ανάγκασαν τις κατοπινές αρχές του τόπου να την αφήσουν στη θέση της όλα αυτά τα χρόνια.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Ο Έγκον Τέννερ (ή Τέννερυ. Το πραγματικό του όνομα ήταν Koran Dοhnert), ήταν διοικητής των Γερμανικών δυνάμεων κατοχής και ο μεγάλος εμπνευστής του ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων. Στα σχέδιά του ήταν και η καταστροφή της πόλης του Αιγίου κάτι βέβαια που αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή.

Λόγω της σκληρότητας με την οποία αντιμετώπιζε ο Τέννερ τον πληθυσμό της Αιγιάλειας, το αρχηγείο του ΕΛΑΣ αποφάσισε πως ο Γερμανός διοικητής έπρεπε να εκτελεσθεί.

Για την απόπειρα δολοφονίας κατά του Τέννερ έχουμε την προφορική μαρτυρία του Σπύρου Γιαννακόπουλου την οποία μεταφέρει ο Γεώργιος Παπαγεωργίου στο βιβλίο του «Η εθνική αντίσταση στην Αιγιάλεια 1941-1944 – Η κατοχή στο Αίγιο» που εκδόθηκε το 1983.

Σας μεταφέρω αυτούσια τα λόγια του Σπύρου Γιαννακόπουλου, ιδιοκτήτη παντοπωλείου στην οδό Μητροπόλεως μέσα στο οποίο έγινε η αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Γερμανού διοικητή, όπως ακριβώς παρουσιάζονται στο συγκεκριμένο βιβλίο από τον συγγραφέα του.

«Μία μέρα του καλοκαιριού του 1944 ήμουνα στο μαγαζί, (οδός Μητροπόλεως) όταν μπήκε ο αντάρτης Νίκος Μητρόπουλος ντυμένος πολιτικά. Μόλις μπήκε, του είπα να φύγει γιατί θα ερχόταν ο Τέννερ. Αυτός απάντησε «δε φεύγω». Τότε άρχισα να κάνω ότι του ζυγίζω αλάτι που ήθελε να αγοράσει. Τη στιγμή εκείνη μπήκε ο Τέννερ και κάθισε. Εγώ είπα στον Τέννερ πως θα πεταχτώ να πάρω κάτι από ένα μαγαζί που δεν είχα. Έτσι βγήκα από το μαγαζί μου. Στην απουσία μου έγινε η απόπειρα. Ο Νίκος Μητρόπουλος βγήκε από την πόρτα του μαγαζιού και έριξε βιαστικά μία χειροβομβίδα που έπεσε μπροστά στο πεζοδρόμιο του μαγαζιού και έσκασε. 

Η πέτρινη πλάκα πάνω στην οποία έσκασε η χειροβομβίδα

Ο Τέννερ έπεσε χάμω στο δάπεδο του μαγαζιού μόλις είδε τη χειροβομβίδα και σώθηκε. Εγώ στο μεταξύ είχα γυρίσει και είδα τον Τέννερ και ένα παιδί απ΄ έξω από το μαγαζί, τραυματισμένο. Ο Τέννερ σώθηκε και άρχισε να πυροβολεί. Όσοι ήσαν εκεί κοντά άρχισαν να τρέχουν. Είχε σημάνει συναγερμός. Τον Τέννερ τον πήγαν στο νοσοκομείο που είχαν οι Γερμανοί γιατί είχε τραυματισθεί αλλά πολύ ελαφρά. Εγώ πήρα το τραυματισμένο παιδί και το πήγα στο νοσοκομείο αλλά μετά από λίγες ώρες πέθανε.»

Ο Νίκος Μητρόπουλος μετά από λίγες ημέρες σκοτώθηκε όταν προσπάθησε να ξεφύγει από μπλόκο των Γερμανών. Δεν υπάρχουν περισσότερα στοιχεία για το παιδί που έχασε τη ζωή του. Η σημερινή πέτρινη πλάκα στο πεζοδρόμιο της Μητροπόλεως είναι αυτή που πάνω της έσκασε η χειροβομβίδα, έξω ακριβώς από το παντοπωλείο.

Αίγιο, λιμάνι

 

Ι.Ν.Αγίων Αποστόλων

Στο τέλος της οδού Ομαγυρίου Διός και Αγίων Αποστόλων γωνία, βρίσκεται μικρός ναός αφιερωμένος στους Αγίους Αποστόλους.
Η εκκλησία αυτή είναι και η παλαιότερη του Αιγίου. Πάνω από τη νότια θύρα του ναού, στον εξωτερικό νάρθηκα (δεξιά της φωτογραφίας), υπάρχει ενεπίγραφη εντοιχισμένη πλάκα "1833 Μ. 14". Το "Μ." αναφέρει το μήνα, Μάρτιο ή Μάιο.
Ο ναός είναι χαμηλός και απέριττος ενώ χαρακτηρίζεται από τη στενόμακρη ξύλινη στέγη.
Επίσης, η δυτική και η νότια πλευρά του ναού είναι διακοσμημένες με εξωτερικές αγιογραφίες που έχουν προστεθεί τα τελευταία χρόνια, κάτι που συναντάμε σπάνια, κυρίως σε βυζαντινούς ναούς ναούς του 11ου,10ου αιώνα ή και παλαιότερους.

 

Αίγιο

Το κτήριο δίπλα στη Δεξαμενή με τον πύργο στη κορυφή του.
Χτίστηκε μεταξύ του 1900 και 1925 από τους υιούς του Ηλία Ηλιόπουλου, χονδρέμπορου από τα Δουμενά Καλαβρύτων.

 

Αίγιο

Υπέροχο νεοκλασικό κτήριο στη γωνία των οδών Ερμού και Ασημάκη Φωτήλα στο κέντρο της πόλης του Αιγίου, απαλλαγμένο, με τη βοήθεια του photoshop, από δεκάδες καλώδια που περνούσαν από μπροστά του.

Ένα διατηρητέο κτίσμα που πήρε τη σημερινή του μορφή μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1995 και τις εργασίες αποκατάστασής του.

 

Αίγιο, παραλία

Φθινοπωρινή εικόνα στη παραλία της πόλης με την παλαιά σιδηροδρομική γραμμή και το πέτρινο κτήριο όπου στεγαζόταν το σταφιδεργοστάσιο του Λαμπρόπουλου.

 

Σελιανίτικα, Λόγγος

 

Μεγανίτης ποταμός

 

Ταφικό μνημείο (Ηρώο) Μαμουσιάς

Το ταφικό μνημείο (ηρώο) στη θέση Άγιος Κωνσταντίνος που χρονολογείται στο γ΄ τέταρτο του 3ου αι. π.χ., βρίσκεται κοντά στο ξωκκλήσι του Αγίου Κωνσταντίνου νοτιοδυτικά της τειχισμένης πόλης στο Κάτω Βουνί, στην περιοχή που εκτείνεται το νεκροταφείο της αρχαίας πόλης της Κερύνειας. Σώζονται οι δύο κατώτεροι δρόμοι της ανωδομής, οι δύο βαθμίδες του κρηπιδώματος, η ευθυντηρία και η θεμελίωση του μνημείου.

Το μνημείο έχει πειόσχημη κάτοψη με την κύρια όψη του προς δυτικά και τα δύο παράλληλα σκέλη προς ανατολικά, δηλαδή προς την ανωφέρεια του υψώματος. Στην πρόσοψη σχηματίζεται ένα δεύτερο Π με την προέκταση προς δυτικά των δύο σκελών σε κάθε άκρο της. Σε κάθε μία από τις δύο εσωτερικές γωνίες που σχηματίζονται στην πρόσοψη έχει κατασκευασθεί από μία εξέδρα επίσης σε σχήμα Π.

Σειρά από οκτώ ιωνικούς ημικίονες κοσμεί τον τοίχο της κύριας όψης και στο μέσον υπάρχει δίφυλλη ψευδόθυρα, χαρακτηριστικό στοιχείο των μακεδονικών τάφων. Ανάγλυφες ασπίδες συμπλήρωναν τα διάκοσμο ψηλά ανάμεσα στους ημικίονες, ενώ το μνημείο είχε ως επίστεψη θριγκό με οριζόντιο γείσο χωρίς αετωματική απόληξη.

Το μνημείο στην αρχαιότητα ήταν ορατό από τις τρεις όψεις του, την πρόσοψη και τις δύο πλάγιες, αλλά η πίσω όψη του ήταν καλυμμένη με το χώμα της πλαγιάς. Πίσω από αυτό ανασκάφηκαν τάφοι που χρονολογούνται από την αρχαϊκή ως την ρωμαϊκή εποχή, ενώ δυτικά του, δηλαδή μπροστά από την κύρια όψη του, βρέθηκαν τάφοι της ρωμαϊκής εποχής, κυρίως κεραμοσκεπείς.

5ο Δημοτικό Σχολείο Αιγίου

Μαθητές του 5ου Δημοτικού Σχολείου με τον δάσκαλό τους ποζάρουν μπροστά από τον Πύργο των Ψηλών Αλωνίων σε εκδρομή τους το 1938

 

Η μάχη στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο (1827)

 Στις 17 Ιουλίου του 1827 στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου ή Τσετσεβού όπως ακόμη και σήμερα συνηθίζουν να το λένε μερικοί, έγινε μία από τις τελευταίες μεγάλες μάχες της επαναστάσεως μεταξύ Ελλήνων αγωνιστών και στρατευμάτων του Ιμπραήμ υπό τις οδηγίες του Πασά του Αιγίου Δελή Αχμέτ.

Η μονή του Αγίου Ι.Θεολόγου 

Η ονομασία Τσετσεβός είναι μεταγενέστερη και προέρχεται από το κεφαλοχώρι Τσετσεβός που βρισκόταν στη βορειοανατολική πλευρά του όρους Παναχαϊκού, λίγο νοτιότερα από το σημερινό πέτρινο ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής που ανήκει στη κοινότητα της Μυρόβρυσης.

Ο Τσετσεβός σύμφωνα με τη παράδοση αριθμούσε δύο χιλιάδες ψυχές και καταστράφηκε από καθίζηση του εδάφους που ολοκληρώθηκε το 1775.

Οι κάτοικοι που εγκατέλειψαν το χωριό εγκαταστάθηκαν γύρω από το βουνό που βρίσκεται η μονή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου δημιουργώντας επτά νέα χωριά, τα λεγόμενα και Τσετσεβοχώρια. Αυτά είναι τα Αραγόζαινα (Άλσος), το Γρόπα ((Λάκκα), το Βερίνο, η Μυρόβρυση, ο Μάγειρας, τα Δουκανέικα και τα Σινανιά.

Στα χρόνια που τα στρατεύματα του Ιμπραήμ λεηλατούσαν ανενόχλητα τη Πελοπόννησο, αρκετοί ήταν αυτοί που προσκύνησαν τους Τούρκους. Ένας από αυτούς ήταν και ο Γκολφίνος Λουμπιστιάνης ο επονομαζόμενος και Τουρκογκολφίνος με καταγωγή το χωριό Λουμπίστα που ήταν κτισμένο στους πρόποδες του Παναχαϊκού.

Στο μοναστήρι κατά το έτος 1827 είχε συγκεντρωθεί ο άμαχος πληθυσμός της γύρω περιοχής τρομοκρατημένος από τη βαρβαρότητα του στρατού του Ιμπραήμ με τον οπλαρχηγό Γ.Ροδόπουλο που ήταν υπό τις διαταγές του Ανδρέα Λόντου, να αναλαμβάνει την προστασία του. Ο Γ.Ροδόπουλος κάνοντας πράξει τα λόγια του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους», χρησιμοποίησε βία κατά του πληθυσμού που είχε δηλώσει υποταγή. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Γκολφίνος στις αρχές Ιουνίου του 1827 οδήγησε αιφνιδιαστικά τους Τούρκους μέσα στο χωριό του Ροδόπουλου τη Μυρόβρυση αλλά και κατά της ίδιας της μονής την 17η Ιουλίου του ίδιου έτους με τρόπο ύπουλο, εξαπατώντας τους ομοεθνείς του.

Την ίδια ημέρα στο μοναστήρι και στη γύρω περιοχή βρισκόταν τμήμα αγωνιστών από τη Κόρινθο και το Αίγιο με Καπεταναίους τον Γεώργιο Χελιώτη ή Λύκο, Ιωάννη Μαρτσέλο, Παπανίκα και τους πεσόντες στη μάχη μικροκαπεταναίους Αντώνιο Μωσαΐτη ή Λαΐτη, Βασίλειο Μπουριώτη ή Γκουριώτη, Μήτρο Πελήτζη, Χρηστάκη Ζαχουλίτη Ζίνη και Γεώργιο Μωραΐτη από τη Κουνινά.

Ενώ οι Έλληνες περίμεναν τον Γκολφίνο να δηλώσει μετάνοια όπως φέρεται πως τους είχε υποσχεθεί, αυτός οδήγησε το στράτευμα του Ιμπραήμ εναντίον τους.

Η δύναμη των Τούρκων ήταν 3.000 άνδρες (Ν.Λέκκα, Ρύπες-Ερινεός-Σαλμενίκο 1916, σελ.130) ενώ οι Έλληνες δεν ξεπερνούσαν τους 700 αγωνιστές (Ι.Θ.Κολοκοτρώνη απομνημονεύματα, σελ.512). Οι Έλληνες αντιλαμβανόμενοι την παγίδα που τους είχε στήσει ο Γκολφίνος και μη έχοντας τρόπο διαφυγής, άλλοι ταμπουρώθηκαν μέσα στο μοναστήρι και άλλοι έλαβαν θέση μάχης στο ύψωμα πάνω από αυτό.

Το ύψωμα πάνω από τη μονή 

Η επίθεση των Τούρκων ξεκίνησε στη μία το μεσημέρι με την κατάληψη ενός λόφου νοτιοανατολικά της μονής όπου έστησαν ένα κανόνι βάλλοντας κατά των ελληνικών θέσεων. Από αυτό το ύψωμα οι Τούρκοι πραγματοποίησαν τρεις αλλεπάλληλες αλλά ανεπιτυχείς εφόδους.

Ο Τουρκογκολφίνος βλέποντας πως οι επιθέσεις των Τούρκων δεν είχαν κάποιο αποτέλεσμα άρχισε να ανησυχεί για την έκβαση της μάχης κυρίως όμως για τον ίδιο του τον εαυτό σε περίπτωση επικράτησης των Ελλήνων. Έτσι, γνωρίζοντας καλά τη περιοχή, οδήγησε ένα ισχυρό σώμα Τούρκων στρατιωτών μέσω του χωριού Τούμπα προς τη κορυφή του βουνού χτυπώντας τους ξαφνιασμένους Έλληνες στα νώτα. Το πρώτο μεγάλο οχύρωμα έξω από τη μονή παρά την λυσσαλέα αντίσταση των Ελλήνων αγωνιστών, έπεσε στα χέρια των κατά πολύ περισσότερων Τούρκων με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αντέξουν και τα άλλα δύο ταμπούρια που βρίσκονταν σε χαμηλότερη θέση κοντά στη μονή. Οι εκατόν ογδόντα υπερασπιστές των Ελληνικών οχυρώσεων έξω από τη μονή έπεσαν αγωνιζόμενοι μέχρι τον τελευταίο ενώ οι απώλειες των Τούρκων ήταν διπλάσιες ξεπερνώντας τους τριακόσιους πενήντα νεκρούς.

Οι Τούρκοι μετά και τη κατάληψη του τελευταίου ταμπουριού κινήθηκαν προς το μοναστήρι αλλά η αντίσταση όσων βρίσκονταν εντός αυτού ήταν μεγάλη. Οι εχθροπραξίες σταμάτησαν με το τελευταίο φως της ημέρας δίνοντας την ευκαιρία στους πολιορκημένους να οργανώσουν τη φυγή τους. Οι Έλληνες αγωνιστές υπό την καθοδήγηση του Γ.Ροδόπουλου γύρω στα μεσάνυχτα και εκμεταλλευόμενοι το βαθύ σκοτάδι κατάφεραν να βγουν από τη μονή χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από τους Τούρκους. Μετά από πορεία περίπου δυόμιση ωρών έφθασαν στο χωριό Αράχωβα (σημερινή Κρήνη), αφήνοντας πίσω τους μόνο τα γυναικόπαιδα.

Το πρωί οι Τούρκοι τοποθέτησαν ένα κανόνι στη θέση που σήμερα βρίσκεται το μνημείο, χωρίς ωστόσο να γνωρίζουν πως οι υπερασπιστές της μονής είχαν αποχωρήσει κατά τη διάρκεια της νύκτας. Βλέποντας αυτή την εξέλιξη ο ηγούμενος της μονής Ανανίας φοβούμενος για τη ζωή των αμάχων αλλά και για την τύχη του μοναστηριού, βγήκε και ζήτησε από τους Τούρκους να μην πειράξουν τα γυναικόπαιδα. Οι Τούρκοι με την παρέμβαση του Γκολφίνου αποχώρησαν από τη μονή παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής για το Αίγιο μέσω των χωριών Τούμπα και Γρηγόρι, δίνοντας τέλος στη μεγάλη μάχη του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου.

Σήμερα, στη θέση όπου βρισκόταν η πρώτη και ψηλότερη οχύρωση των Ελλήνων λίγο πάνω από τη μονή, βρίσκεται το μνημείο της μάχης και στα ριζά του τα οστά όλων των αγωνιστών που χάθηκαν την 17η Ιουλίου του 1827.

Το μνημείο έχει στηθεί στη θέση που βρισκόταν το πρώτο μεγάλο οχύρωμα πριν τη μονή

Αξίζει να σημειωθεί πω στη μάχη έλαβε μέρος και ο Κ.Χιλίαρχος Ορεινός από την Παρασκευή Αιγιάλειας, με πολλούς Αιγιώτες που ανήκαν στο σώμα του στρατηγού Μελετόπουλου.

Το αρχοντικό του Ιωάννη Βούλγαρη

Το αρχοντικό του Ιωάννη Βούλγαρη, σταφιδέμπορας με καταγωγή από τους Πετσάκους Καλαβρύτων, βρίσκεται στο κέντρο της πόλης του Αιγίου στη συμβολή των οδών Ανδρέου Λόντου και Ευθυμίου Γάτου ενώ η χρονολογία κτίσης φαίνεται πως είναι μεταξύ του 1880 και 1890.

Στο ισόγειο στεγάζονταν τα γραφεία της επιχείρησης του Ι.Βούλγαρη αλλά και άλλα καταστήματα. Στο κτήριο αυτό κατά καιρούς είχαν τα γραφεία τους γνωστοί δικηγόροι της πόλεως του Αιγίου όπως οι Αθανάσιος Μανούσος, Αργύρης Αργυρόπουλος και Αντωνία Μούζουλα. Εκεί είχε εγκαταστήσει το επιγραφοποιείο του ο Γεώργιος Γιωργόπουλος ενώ στον πρώτο όροφο είχε το ιατρείο αλλά και την οικία του ο Ιωάννης Σπυρόπουλος. Ο Ιωάννης Βούλγαρης είχε απεικονίσει το κτήριο και σε επιστολικά δελτάρια της εποχής που προορίζονταν συνήθως για προσωπική χρήση, κυρίως για ευχετήριες κάρτες σε περίοδο εορτών κλπ.

Ο σεισμός του 1995 προκάλεσε αρκετές ζημιές στο κτήριο αλλά κρίθηκε διατηρητέο κι έτσι είναι από τα λίγα νεοκλασικά που έχουν διασωθεί ως τις ημέρες μας και κοσμούν το κέντρο της πόλης.

Σήμερα στο ισόγειο στεγάζεται εμπορικό κατάστημα ενώ ο όροφος έχει μετατραπεί σε οικία. Το κτήριο ανήκει στην οικογένεια Κανδηλώρου*, απόγονοι του Ιωάννη Βούλγαρη.

*(δεν έχει διασταυρωθεί αυτή η πληροφορία) 

 

Το κουρείο!

Κλασικό κουρείο στην πλατεία Αγίας Λαύρας στα τέλη της δεκαετίας του 1970.

Μπροστά δεξιά ο Γιώργος Σαλαμούρας, ιδιοκτήτης καφενείου στην πλατεία, πίσω  ο Μίμης Μαντζώρος ιδιοκτήτης  περιπτέρου (αυτό που σήμερα βρίσκεται μπροστά από την Alpha Bank), οι δύο ιδιοκτήτες του κουρείου και κουμπάροι  Ανδρέας Πατηράκης και Σωτήρης Δρουγούτης ενώ  άγνωστος είναι ο κύριος στο βάθος αριστερά. Ο καθήμενος είναι ο Νίκος Ρέσσος ιδιοκτήτης φούρνου στις σκάλες της Φιλοποίμενος. 

 

Ιερός ναός Αγίου Ανδρέα

Ο Ιερός Ναός του Αγίου Ανδρέα στην ομώνυμη συνοικία (ή Γαλαξιδιώτικα) ήταν ένας μικρός ναός που αποτελούσε μετόχι της μονής Ταξιαρχών και αναφέρεται στα πρωτόκολλα καταγραφής των κτημάτων της μονής που σώζονται μέχρι σήμερα ( 27 και 86 με ημερομηνία 28/04 και 03/05 του 1834).

Επίσης, αναφέρεται στον βενετικό χάρτη της πόλης με έτος κτίσης κοντά στο 1700, ακριβώς στην ίδια θέση που βρίσκεται και ο σημερινός ναός. Στο διάστημα της τουρκοκρατίας ο ναός είχε μετατραπεί σε τζαμί.

Ο σημερινός ναός φαίνεται πως έχει ημερομηνία κτίσης τον Απρίλιο του 1893 ενώ είναι άγνωστο το πότε αποπερατώθηκε. Το σχέδιο του ναού σώζεται μέχρι σήμερα και το υπογράφει ο μηχανικός της εποχής εκείνης, Θεόδωρος Διαμαντόπουλος.

Στη νότια και βόρεια θύρα του ναού, στις αψίδες, είναι χαραγμένα τα ονόματα των πλούσιων ενοριτών που βοήθησαν οικονομικά στην αποπεράτωση του ναού, του Ηλία Βάβαλη και του Κωνσταντίνου Καρβέλα ενώ χαραγμένο δίπλα στα ονόματα είναι το έτος «1898».

Ο ναός έχει χαρακτηριστεί ως κτήριο που χρειάζεται ειδική κρατική προστασία καθώς αποτελεί εξαιρετικό δείγμα νεοκλασικής εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής του τέλους του 19ου αιώνα. Είναι πετρόκτιστος με ένθετα κεραμικά που έχουν διακοσμητικό ρόλο. Ο ρυθμός του είναι Βασιλική σταυρική ή σταυρόσχημη. Τα κωδωνοστάσια φέρουν κεραμικά θωράκια διάτρητα σε σχήμα κύκλου με εγκάρσιους σταυρούς.

Τέλος, το τέμπλο φέρει αγιογραφίες του Δ.Κ.Φανέλλη ενώ την υπογραφή του φημισμένου αγιογράφου φέρει και ο Παντοκράτορας στο τυφλό εσωτερικό τύμπανο του τρούλου.

Λεπτομέρειες από τον κεραμικό διάκοσμο στην ανατολική πλευρά του ναού

Η επιγραφή στη νότια πύλη

Η επιγραφή στη βόρεια πύλη

Γενικό πλάνο του ναού από την ανατολική πλευρά

Λιμάνι Αιγίου

Υπέροχος φωτισμός από έναν ήλιο που πάσχιζε να ξεφύγει από τα σύννεφα κι ένας ουρανός μελανός, βαρύς κι ασήκωτος.
Μία από τις αγαπημένες γωνιές της πόλης μας.

 

Αλυκή

Σημερινή εικόνα της λιμνοθάλασσας με τα flamingos 

 

Αίγιο, λιμάνι

 

Γέφυρα Σελινούντα

Σιδηροδρομική γέφυρα Σελινούντα ποταμού

 

Κολοκοτρώνης

Η κορυφή του Κολοκοτρώνη και το χωριό Κερύνεια

 

Λιμνοθάλασσα Αλυκής

11/10/2021

 

Αίγιο

Γάμος στον συνοικισμό στην Αγία Άννα κοντά στο 1950

 

Φάρος

Ο φάρος στη μαρίνα του Αγίου Νικολάου 

 

Παραλία Αιγίου

Εκεί που τόσο πολύ γοητεύτηκε σκηνοθετικά ο Θόδωρος Αγγελόπουλος.

Οδός Φιλοποίμενος

 

Αίγιο

 Φθινοπωρινό πρωινό στην παραλία της πόλης του Αιγίου

Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο Λόγγου

Το ιστορικό και λαογραφικό μουσείο Λόγγου στεγάζεται στο παλαιό ελαιοτριβείο της οικογένειας Λάμπρου Π. Λαμπρόπουλου στο Λόγγο Αιγιαλείας.
Το εγκαταλελειμμένο ελαιοτριβείο, δείγμα της τοπικής αρχιτεκτονικής, βρίσκεται στο κέντρο του Λόγγου και άρχισε να λειτουργεί με την αποκομιδή του ελαιοκάρπου για την άντληση του λαδιού με τη βοήθεια των ζώων, από το 1870.

Στα τέλη του 19ου αιώνα ξεκίνησε να λειτουργεί με την παραδοσιακή μέθοδο έκθλιψης του λαδιού από την ελιά με μυλόπετρες άλεσης του καρπού και με μηχανές σύνθλιψης.
Αργότερα, γύρω στο 1970, το ελαιοτριβείο προεκτάθηκε και εκσυγχρονίστηκε υιοθετώντας το μηχανικό τρόπο παραγωγής του λαδιού με φυγόκεντρη μέθοδο διαχωρισμού λαδιού και νερού, λειτουργώντας έτσι για δεκαπέντε χρόνια.

Στη συνέχεια το ελαιοτριβείο διένυσε μια περίοδο πλέον των εικοσιπέντε ετών χωρίς να χρησιμοποιείται.
Μετά από αυτή την παρατεταμένη περίοδο εγκατάλειψης, το κτίριο το 2005 παραχωρήθηκε και αναπαλαιώθηκε. Διαμορφώθηκαν εσωτερικά και εξωτερικά οι χώροι κατάλληλα ώστε να εκτεθούν τα εκθέματα της μεγάλης και πλούσιας συλλογής της Μελπωμένης Ρογκάλα, τα οποία της προσφέρθηκαν για δημιουργία χώρου ανάδειξης της ζωής και του έργου των πρώτων Σχινιτών (οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού).

Στο χώρο του παλαιού ελαιοτριβείου αναβιώνει η ιστορική και λαογραφική μνήμη του Λόγγου μέσα στους αιώνες. Το Μουσείο του Λόγγου δραστηριοποιείται στους εξής τομείς:

Προγράμματα που αφορούν διαφορετικές θεματικές ενότητες παρουσιάζοντας τα βασικά προϊόντα της Αχαϊκής γης: σιτάρι, λάδι, κρασί.
Η πλούσια συλλογή αντικειμένων με ιστορική σημασία που καταδεικνύουν την αγροτική, θρησκευτική, εθνική και οικιακή ιστορία της περιοχής. Ο πυρήνας αυτής της συλλογής αποτελεί αντικείμενο μόνιμης έκθεσης, ενώ σε συνεργασία με άλλα παρόμοια ιδρύματα λαογραφικού χαρακτήρα από την υπόλοιπη χώρα διοργανώνει περιοδικές εκθέσεις με συγκεκριμένο θεματικό περιεχόμενο.

Επίσης, αξιόλογη είναι και η συλλογή από αγροτικά εργαλεία και οικιακά αντικείμενα αλλά και το υλικό από ιστορικές φωτογραφίες, σπάνια βιβλία και νομίσματα. Εξαιρετικές είναι και οι συλλογές υφαντών, φορεσιών και πολλαπλών αντικειμένων. Αυτή η καταγραφή της ιστορικής λαογραφικής παράδοσης και το φωτογραφικό υλικό του Άγγελου Διαμαντόπουλου προβάλλονται στους επισκέπτες του Μουσείου, στους μαθητές και εκπαιδευτές των σχολείων, αναδεικνύοντας τις ρίζες του Λόγγου και την πορεία του χωριού μέσα στους αιώνες.

Στο ισόγειο του μουσείου δημιουργήθηκαν κατάλληλοι χώροι ανάδειξης της ιστορικής και λαογραφικής μνήμης του Λόγγου, όπως εκκλησάκι με ιερά κειμήλια από την πρώτη εκκλησία του χωριού περί το 1690, η σκηνή (καλύβα των πρώτων Σχινιτών), ο νερόμυλος με τη φτερωτή, χώρος οργώματος με τον παραδοσιακό τρόπο ζώου και το υνί, φούρνος παραδοσιακός με ξύλο, μαγειρείο, αίθουσα με ξύλινα βαρέλια κρασιού και αγροτικά εργαλεία, το μικρομάγαζο του χωριού, μπακάλικο, καφενείο, μικρή βιβλιοθήκη με σπάνια βιβλία, αίθουσα υφαντικής τέχνης με παραδοσιακούς αργαλειούς και τέλος, αίθουσα ραπτικής και κεντήματος με παραδοσιακές χειροκίνητες ραπτομηχανές περασμένων αιώνων αλλά και σύνεργα φραγκοράφτη (βαριά καρβουνοσίδερα).

Στην αίθουσα της αγροτικής οικονομίας και ιστορίας παρουσιάζεται η μακραίωνη ιστορία των αγαθών της ελιάς και του λαδιού στον Ελλαδικό χώρο. Περιλαμβάνει τον εξοπλισμό του παλαιού ελαιοτριβείου και την εξέλιξη της τεχνολογίας.

Στο χώρο του μουσείου προβάλλεται ένα ακόμη αγαθό, αυτό του αμπελιού και του σταφυλιού από όπου παράγεται το ελληνικό κρασί. Πολλά από τα βαρέλια στον συγκεκριμένο χώρο ξεπερνούν τα εκατό χρόνια ζωής.

Στον πρώτο όροφο γίνεται η σκηνογραφική ανάδειξη ενός τοπικού μοκρού αρχοντικού των αρχών του 1900, με έπιπλα δουλεμένα στο χέρι από έμπειρους τεχνίτες και υφαντά με γεωμετρικά σχέδια. Οι γύρω τοίχοι του κοσμούνται με τα πορτρέτα των Ελλήνων ηρώων και των τοπικών αγωνιστών στους πολέμους της πατρίδας.

*Λόγω πανδημίας, καλέστε πρώτα σε κάποιο από τα παρακάτω τηλέφωνα πριν την επίσκεψή σας στο χώρο του μουσείου.

Ιστορικό και λαογραφικό μουσείο Λόγγου

Τηλ.26910 71869 & 26910 28507
Κινητά: 6971554473 & 6942982430
E-mail : laografikomouseiologgou@gmail.com
Facebook: Historical and Folklore Museum of Longos 

Κερυνίτης

 Παραδεισένια τοπία της Αιγιάλειας 

Αρραβωνίτσα

Η Αρραβωνίτσα ψηλά στο οροπέδιο, όπως φαίνεται από τη Μυρόβρυση

 

Άβυθος

 

Φθινόπωρο στον Βουραϊκό