Αιγιάλεια

 

Παράλιος Πλάτανος

Θέση Λιοντάρι κοντά στον παραλιακό Πλάτανο στην ανατολική Αιγιάλεια

 

Αίγιο, λιμάνι

 

Μερτίδι

Mερτίδι : ένας μικρός παράδεισος

(γράφει η Αγγέλα Παπαβασιλοπούλου)  

Το Μερτίδι είναι ένας μικρός ορεινός οικισμός ο οποίος βρίσκεται στα νοτιοδυτικά του Αιγίου και σε υψόμετρο 280 περίπου μέτρων απ’ την επιφάνεια της θάλασσας.

Πλέον αριθμεί ελάχιστους κατοίκους αλλά η ομορφιά του τοπίου εξακολουθεί να παραμένει καθηλωτική για τον κάθε επισκέπτη!

Σταφιδοχώρι ξακουστό, με ιδιαίτερο γεωγραφικό ανάγλυφο, εξακολουθεί να πρωτοστατεί στην παραγωγή της Μαύρης Κορινθιακής Σταφίδας ΠΟΠ, αλλά επίσης να διαθέτει κι εξαιρετικούς αμπελώνες, οι οποίοι χάρη στις αμέτρητες πλαγιές της περιοχής, δίνουν κρασιά μοναδικής ποιότητας και γεύσης! Δεν υστερεί δε σ’ εκτάσεις μ’ αμέτρητους ελαιώνες, παράγοντας αγνό παρθένο ελαιόλαδο απαράμιλλης γευστικότητας!

Αμπελώνες και ελαιώνες στο Μερτίδι

Εμείς, που εξακολουθούμε να μένουμε εκεί και να καλλιεργούμε τον τόπο, δεν διστάζουμε να τον αποκαλούμε «η δική μας Τοσκάνη»! Αυτό όμως που κάνει το Μερτίδι ξεχωριστό είναι η ανεμπόδιστη θέα του στον Κορινθιακό κόλπο και το γλυκό του, ήπιο κλίμα !

Προσωπικά έχω παραστεί στην πιο όμορφη περιφορά επιταφίου της μικρής εκκλησίτσας του Αη – Γιώργη στην καρδιά του χωριού! Κατανυκτική ατμόσφαιρα, μ’ ανοιξιάτικες μυρωδιές ν’ απλώνονται ολούθε! Πασχαλιές και τριανταφυλλιές ν’ αναδύουν μεθυστικά αρώματα και μείς, στο σκοτάδι να προχωράμε στα πέτρινα καλντερίμια υπό το φώς των κεριών και συνοδεία ψαλμών!

 

Ο Ι.Ν. του Αγίου Γεωργίου

Έχω ζήσει την εποχή που τον Αύγουστο, τον μήνα του Τρύγου, το χωριό έσφυζε από ζωή! Το καφενείο του Ρούφα ήταν γεμάτο από ντόπιους και ξενόφερτους για την συγκομιδή του Μαύρου Χρυσού της περιοχής, σε σημείο που πολλοί κάθονταν κατά γής καθώς δεν επαρκούσαν πιά τα καθίσματα! Η πλατεία κι αυτή γεμάτη από παιδιά που έπαιζαν! Ουρά δε, σχηματιζόταν στο τηλεφωνείο της κυρά-Διαμάντως κατά τις βραδινές ώρες και στο σπίτι του Αλαγογιάννη, στο έμπα του χωριού, με την αυλή με το μωσαϊκό, όπου σπεύδαμε όλα τα παιδιά του χωριού να δούμε τηλεόραση! Η μοναδική σ’ όλον τον οικισμό!

Τα σπίτια ήταν πάντα ανοικτά και φιλόξενα και οι Μερτιδιώτες ανοιχτόκαρδοι και γλεντζέδες! Ποτέ δε θα ξεχάσω τα τραταρίσματα της χρυσοχέρας κυρά- Φωφώς!

Στις μέρες μας οι κάτοικοι του χωριού μαζεύονται σε γιορτές …του Τρύφωνος και της Παναγιάς …θυμίζοντας τις παλιές καλές εποχές!

Ευελπιστούμε να δούμε το χωριό να ξαναπαίρνει ζωή ολοχρονίς κι όχι μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες! Οψόμεθα!

Αμπελώνας και στο βάθος το χιονοσκέπαστο Παναχαϊκό

Παλαιά κτίσματα μέσα στο χωριό

Παλαιά κτίσματα μέσα στο χωριό 

Η Παναγία Ελεούσα και το μικρό κοιμητήριο του χωριού.

Παναγία η Βεργουβιτσιώτισσα

Σύμφωνα με την παράδοση, κοντά στο 1300 μ.Χ., ένας βοσκός από τη Βεργουβίτσα* (Μοναστήρι η σημερινή ονομασία του χωριού) σε μία μικρή σπηλιά βόρεια του χωριού, βρήκε μία εικόνα της Παναγίας. Η εικόνα ήταν κατασκευασμένη από φελλό και θεωρείται πως είναι μία από τις εβδομήντα εικόνες που φιλοτέχνησε ο ευαγγελιστής Λουκάς.

Ακριβώς στη θέση που βρέθηκε η εικόνα, σε ένα πλάτωμα σε υψόμετρο επτακοσίων μέτρων, κτίστηκε ένας μικρός ναός ο οποίος φιλοξένησε την εικόνα της Παναγίας. Στο πέρασμα των χρόνων αυτός ο μικρός ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου απέκτησε μεγάλη φήμη από μία σειρά θαυμάτων που απέδωσαν στην εικόνα της Παναγίας. Πλήθος πιστών και προσκυνητές από πολλές περιοχές της Πελοποννήσου και όχι μόνο, συνέρρεαν σε αυτή την περιοχή της ανατολικής Αιγιάλειας. Ο ναός πολύ σύντομα με τις δωρεές των πιστών και τα τάματα, μετατράπηκε σε μονή με αρκετούς μοναχούς ενώ αρκετά νέα κτίσματα και κελιά πλαισίωσαν τον αρχικό ναό. Δυτικά αυτού του μικρού πλατώματος δημιουργήθηκε και το μικρό κοιμητήριο της μονής που έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διάσωση της συγκεκριμένης εικόνας.

Περίπου στα τέλη του 1600 Ενετοί ή Τούρκοι, λεηλάτησαν και κατέστρεψαν συθέμελα τη μονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Πολλοί μοναχοί σφαγιάσθηκαν ενώ όσοι επέζησαν αιχμαλωτίστηκαν ή πουλήθηκαν ως σκλάβοι. Πριν την καταστροφή της μονής, ένας μοναχός πρόλαβε να κρύψει τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας μέσα στο κοιμητήριο, κάτω από μία μαρμάρινη πλάκα.

Αρχές του 1800 πια στη Βεργουβίτσα. Μία νεαρή κοπέλα, η Παγώνα, μετά από όνειρο που έβλεπε συνεχώς και για αρκετά βράδια, υπόδειξε στους χωρικούς τη τοποθεσία που ήταν κρυμμένη για σχεδόν διακόσια χρόνια η εικόνα της Παναγίας. Σύμφωνα με πραγματικές μαρτυρίες που έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα από τους απογόνους της Παγώνας, η εικόνα βρέθηκε σε βάθος περίπου δύο μέτρων κάτω από μία μαρμάρινη πλάκα μήκους ενός μέτρου και πλάτους τριάντα εκατοστών. Με χρηματικές δωρεές των κατοίκων της Βεργουβίτσας αλλά και προσωπική εργασία, στην ίδια θέση που ήταν η παλιά μονή έκτισαν έναν νέο ναό και τον περιέφραξαν με χαμηλό τοιχίο και πολεμίστρες. Τμήμα του τοίχους αποτελούσε και το πανύψηλο καμπαναριό. Η φήμη της θαυματουργού εικόνας κατέστησε εκ νέου τον ναό μεγάλο θρησκευτικό και πνευματικό κέντρο για ολόκληρη την περιοχή. Τα λίγα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι την Επανάσταση, στο ναό λειτούργησε σχολείο που δίδαξε γραφή και ανάγνωση στους Φελλοήτες (αρχαία Φελλόη – μεγάλη γεωγραφική περιοχή που περιλαμβάνει τα χωριά Περιθώρι, Σελιάνα, Μοναστήρι, Συνεβρό κλπ)

Ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου

Σήμερα, στο κατώφλι της θύρας του πετρόκτιστου ναού έχει τοποθετηθεί η μαρμάρινη πλάκα κάτω από την οποία βρέθηκε η εικόνα της Παναγίας. Εντυπωσιακό είναι και το ξυλόγλυπτο χειροποίητο τέμπλο του 1842 με πολλές ανάγλυφες παραστάσεις. Σύμφωνα με τους ειδικούς θεωρείται ένα από τα καλύτερα που συναντάμε στον ελλαδικό χώρο. Στο πανύψηλο καμπαναριό έχει τοποθετηθεί καμπάνα που ο ήχος της φθάνει σε όλα τα γύρω χωριά και σε μεγάλη απόσταση, κάτι που το επιβεβαιώνει και ο υπογράφων το κείμενο.

Λίγο πιο χαμηλά, στον δημόσιο κεντρικό δρόμο (Αιγείρας- Μοναστήρι – Περιθώρι), χτίστηκε το 1876 ένα πέτρινο προσκυνητάρι ύψους έξι μέτρων. Από αυτό το σημείο και μέχρι τον ναό υπάρχει ένα λιθόστρωτο μονοπάτι τριακοσίων μέτρων με δύο συστάδες από πανύψηλα κυπαρίσσια σε όλο το μήκος του.

Το λιθόστρωτο μονοπάτι με τα κυπαρίσσια 

Ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου εορτάζει κάθε χρόνο στις 15 Αυγούστου.

Πληροφορίες αντλήθηκαν από το βιβλίο του Χρήστου Σαμαρά, καθηγητή μαθηματικών με καταγωγή από το Μοναστήρι (Βεργουβίτσα), «Συνωπτική ιστορία του Μοναστηριού και της Παναγίας της Βεργουβιτσιώτισσας» που εκδόθηκε το 1972.

* Η ονομασία Βεργουβίτσα είναι σλάβικης προέλευσης και αποτελείται από δύο λέξεις, τη βέργα (Verga)) που σημαίνει βέργα χονδρή και τη βίτσα (Vitsa) που σημαίνει βέργα λεπτή.

Το καμπαναριό που αποτελούσε τμήμα του οχυρωματικού τοίχους 

1950 δεκαπενταύγουστο στη Παναγία

Εικόνα από το κέντρο του χωριού. Δεξιά το μονοπάτι με τα κυπαρίσσια που οδηγεί από τον δημόσιο δρόμο στη Παναγία

Πανόραμα

Πανοραμική άποψη της περιοχής με τις Νερατζιές σε πρώτο πλάνο και στο βάθος τα Σελιανίτικα και ο Λόγγος.

Ροδοδάφνη

Η Ροδοδάφνη με τα αρκετά υπέροχα πετρόκτιστα σπίτια αναφέρεται για πρώτη φορά ως οικισμός το 1830 με την ονομασία Μουρλά. Μέχρι το 2010 αποτελούσε έδρα του Δήμου Συμπολιτείας ενώ σήμερα είναι Δημοτική Ενότητα Συμπολιτείας του καλλικρατικού δήμου Αιγιαλείας.
Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 η Ροδοδάφνη με τους οικισμούς Μεϊντανά, Άβυθο, Φασουλέικα και Αη Γιώργη συνιστά κωμόπολη με πληθυσμό κάτι λιγότερο από 3.000 κατοίκους.
Στο χωριό δόθηκε επίσημα η ονομασία "Ροδοδάφνη" το 1927.

Πετρόκτιστη οικία στη Ροδοδάφνη

Ο Άγιος Γεώργιος με έτος κτίσεως το 1934 στον ομώνυμο οικισμό

Το παλιό πέτρινο κτήριο που στέγαζε το Δημοτικό Σχολείο και σήμερα φιλοξενεί το Νηπηαγωγείο της Ροδοδάφνης

Ο Άγιος Σπυρίδωνας στο κέντρο του χωριού με έτος κτίσεως το 1868

Πηγή στην είσοδο του χωριού

Η πέτρα είναι ένα υλικό που κυριαρχεί στις παλιές οικίες του χωριού.

Όμορφη ανοιξιάτικη εικόνα

Το κοιμητήριο και ο ναός των Αγίων Πάντων με τον υπέροχο κεραμικό διάκοσμο

Ο παλιός σιδηροδρομικός σταθμός ο οποίος κατεδαφίστηκε με τη χάραξη της νέας σιδ/κής γραμμής

Άγιος Κωνσταντίνος (κοινότητα)

 

Όσιος Λεόντιος, ο ναός του αρχαγγέλου Μιχαήλ

Η μονή Ταξιαρχών συνδέεται με τον Όσιο Λεόντιο (1377-1452), ο οποίος ήταν γιος ανώτατου στρατιωτικού αξιωματούχου από τη Μονεμβασία και είχε στενές σχέσεις με την Κωνσταντινούπολη καθώς η μητέρα του Θεοδώρα ήταν θυγατέρα του αυτοκράτορα Ανδρονίκου του Δ´ του Παλαιολόγου (1376-1379). Ο Όσιος Λεόντιος, του οποίου το κοσμικό όνομα ήταν Λέων, σύμφωνα με τα στοιχεία που αντλούμε από το βίο του, αφού έζησε για αρκετό χρονικό διάστημα στο Άγιο Όρος, έφθασε και εγκαταστάθηκε περίπου στα 1415-1420 σ΄αυτό ακριβώς το σημείο.

Στη σκήτη του Οσίου Λεοντίου, στο πρώτο επίπεδο του καστρομονάστηρου της μονής Ταξιαρχών, υπάρχει ο μικρός ναός του Αρχαγγέλου Μιχαήλ.

Πριν μερικά χρόνια η 6η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων έφερε στο φως το παλαιότερο, από τα τρία τουλάχιστον στρώματα ζωγραφικής, που υπήρχαν στον μικρό αυτό ναό. Ο υψηλής ποιότητας διάκοσμος του μικρού ναϋδρίου καταδεικνύει το ενδιαφέρον του Λεοντίου για τη μονή, ο οποίος λόγω των σχέσεων που διατηρούσε με την Βασιλεύουσα, ανέθεσε τη διακόσμηση το ναού σε τεχνίτες της Πόλης. Οι ζωγράφοι της μονής Ταξιαρχών αντιπροσωπεύουν ένα από τα σημαντικότερα ρεύματα της κωνσταντινουπολίτικης τέχνης του τέλους του 14ου και των αρχών του 15ου αιώνα, όπως αυτή αποτυπώνεται σε έργα κορυφαίων καλλιτεχνών της εποχής αυτής που εργάζονται μακριά από την Κωνσταντινούπολη.

Συγκεκριμένα, η εξπρεσιονιστική ζωγραφική του Παλαιομονάστηρου, μπορεί να συγκριθεί με έργα του Θεοφάνη του Έλληνα και του Μανουήλ Ευγενικού και είναι από τα σπουδαιότερα δείγματα αυτού του ρεύματος στη βυζαντινή επικράτεια.

Τέμενη

Στη Τέμενη του 1950

 

Αίγιο

Εντυπωσιακές νεφώσεις πάνω από την πόλη του Αιγίου σε άσπρο και μαύρο φόντο.

 

Κούμαρη

Η θέα από τον Προφήτη Ηλία, πάνω από το χωριό Κούμαρη, είναι φανταστική.

Προς το βορρά βλέπουμε τον κάμπο και την πόλη του Αιγίου, τα χωριά Δημητρόπουλο και Άγιο Κωνσταντίνο, τον Κορινθιακό κόλπο και τα μεγάλα βουνά της Στερεάς Ελλάδας, Παρνασσό, Γκιώνα και Βαρδούσια. Στα πόδια μας το χωριό Κούμαρη.

Από Δυτικά το πανέμορφο χωριό Χατζή στη κοιλάδα του ποταμού Μεγανίτη.

Η Αγία Παρασκευή είναι ένα παλιό πετρόκτιστο ξωκκλήσι νοτιοανατολικά του χωριού.

 

Κούμαρι

Από το οροπέδιο της Τραπεζάς, μπροστά μας το χωριό Κούμαρι, αριστερά ο Μεγανίτης ποταμός με τα χωριά Δημητρόπουλο και Άγιο Κωνσταντίνο και ο κάμπος του Αιγίου με την πόλη.

 

Χατζή

 

Αγία Παρασκευή Μυρόβρυσης

Αγία Παρασκευή Μυρόβρυσης, στο δρόμο από Βερίνο προς Γκραίκα και Κρήνη (Αράχωβα).

 

Γιάννης Κοντός

Γιάννης Κοντός (Αίγιο 1943 – Αθήνα 21 Ιανουαρίου 2015)

Η σειρά ντοκιμαντέρ «ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ» https://archive.ert.gr/8316/ παρουσιάζει έναν από τους ποιητές της γενιάς του ‘70, τον Γιάννη Κοντό και μαζί την πόλη του, το Αίγιο. Από αυτοβιογραφικό πρωτότυπο κείμενο, που διαβάζει ο ποιητής παρουσιάζεται η ζωή του, προβάλλεται η πόλη του Αιγίου, αλλά και η δεύτερη του πατρίδα, η Αθήνα μέσα από τα μάτια του ίδιου. Ο σκηνοθέτης Κώστας Αυγέρης καταγράφει την πορεία της ζωής του ποιητή Γιάννη Κοντού περιπλανώμενος στο Αίγιο, παρουσιάζοντας τα νεοκλασικά σπίτια, τις εκκλησίες και τα ερειπωμένα εργοστάσια του, περνώντας από την Αθήνα, το Θησείο και τα σημαντικά αρχαιολογικά μνημεία στην περιοχή του ιστορικού κέντρου της πρωτεύουσας και καταλήγοντας ξανά στο Αίγιο. Η απαγγελία ποιημάτων του Γιάννη Κοντού από την ηθοποιό Ρένη Πιττάκη φωτίζει ακόμα περισσότερο την προσωπικότητα του ποιητή.

Ο Γιάννης Κοντός γεννήθηκε στο Αίγιο το 1943. Σπούδασε οικονομικά και αρχικά εργάσθηκε ως ασφαλιστής, ενώ στη συνέχεια (από το 1971 έως το 1976) διατηρούσε βιβλιοπωλείο από κοινού με τον Θανάση Νιάρχο. Δημιούργησε την πρώτη του ποιητική συλλογή στα 1965 και συνέγραψε το πρώτο του βιβλίο το 1970. Το 1973 κέρδισε χορηγία του Ιδρύματος Φορντ. Επί σειρά ετών ήταν συνεργάτης ραδιοφώνου καθώς και των εκδόσεων "Κέδρος". Συνεργάστηκε με περιοδικά της Ελλάδας και του εξωτερικού καθώς και με την εφημερίδα "Το Βήμα της Κυριακής" ενώ έχει γράψει κείμενα για σύγχρονους Έλληνες ζωγράφους. Τον Απρίλιο του 1992 εκδόθηκε μια επιλογή ποιημάτων του με τίτλο "Όταν πάνω από την πόλη ακούγεται ένα τύμπανο", σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, εικονογραφημένη από τον ζωγράφο Δημήτρη Μυταρά. Το ενδέκατο βιβλίο του, "Πρόκες στα σύννεφα" είναι μια ανθολόγηση όλων των ποιητικών του βιβλίων, που έκανε ο ζωγράφος Γιάννης Ψυχοπαίδης και την συμπλήρωσε με 20 χαρακτικά.

Ο ποιητής Γιάννης Κοντός / φωτογραφία: iefimerida.gr

Το 1998 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για την ποιητική συλλογή "Ο αθλητής του τίποτα".

Το 2009 τιμήθηκε με το Βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του ποιητικού του έργου. Έργα του (μεταξύ των οποίων και παιδικά διηγήματα) έχουν δημοσιευθεί σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες.

Το 1980 ο συνθέτης Νίκος Καλλίτσης κυκλοφόρησε το δίσκο «Απόπειρα» με μελοποιημένα ποιήματά του και ερμηνεύτρια την Αφροδίτη Μάνου. Συνεργάσθηκε με Έλληνες ζωγράφους, όπως τον Δημήτρη Μυταρά, τον Αλέκο φασιανό, τον Φαίδωνα Πατρικαλάκη κ.α. που του εικονογράφησαν εξώφυλλα ποιητικών του συλλογών καθώς και τα παιδικά του βιβλία. Δίδαξε επίσης, θεατρική τέχνη.
Ο Γιάννης Κοντός απεβίωσε τον Ιανουάριο του 2015 σε ηλικία 72 ετών.

Έργα του:

• 2015) Η αρκούδα και το βατραχάκι, εκδ. Παπαδόπουλος
• (2014) Θανάσιμα επαγγέλματα, εκδ. των Φίλων
• (2014) Μυστικά τοπία, εκδ. Τόπος
• (2013) Τα ποιήματα, εκδ. Τόπος
• (2010) Η στάθμη του σώματος, εκδ. Μεταίχμιο
• (2009) Τα παραμύθια του καλού μάγου, εκδ. Κέδρος
• (2008) Ηλεκτρισμένη πόλη, εκδ. Κέδρος
• (2006) Δευτερόλεπτα του φόβου, εκδ. Κέδρος
• (2005) Τα ευγενή μέταλλα, εκδ. Κέδρος
• (2004) Τα Χριστούγεννα έρχονται, εκδ. Κέδρος
• (2002) Η υποτείνουσα της σελήνης, εκδ. Κέδρος
• (2001) Αριστείδης ο μικρός ιπποπόταμος, εκδ. Κέδρος
• (2000) Περιμετρική, εκδ. Κέδρος
• (1999) Πρόκες στα σύννεφα, εκδ. Κέδρος
• (1997) Ο αθλητής του τίποτα, εκδ. Κέδρος
• (1997) Στη διάλεκτο της ερήμου, εκδ. Κέδρος
• (1994) Τα ευγενή μέταλλα, εκδ. Κέδρος
• (1992) Στο γύρισμα της μέρας, εκδ. Κέδρος
• (1991) Το χρονόμετρο, εκδ. Κέδρος
• (1990) Τα οστά, εκδ. Κέδρος
• (1989) Δωρεάν σκοτάδι, εκδ. Κέδρος
• (1987) Τα απρόοπτα, εκδ. Κέδρος
• (1987) Φωτοτυπίες, εκδ. Κέδρος
• (1986) Ανωνύμου μοναχού, εκδ. Κέδρος

Συμμετοχή σε συλλογικά έργα:

• (2013) Ημερολόγιο: Παιδιά του κόσμου, εκδ. Γκοβόστη
• (2012) Ποιητικές συνομιλίες, εκδ. Οδός Πανός
• (2012) Τζένη Καρέζη, εκδ. Ίδρυμα Τζένη Καρέζη
• (2011) Μιχάλης Μανουσάκης: Ο χώρος του χρόνου, εκδ. Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων
• (2011) Ο κόσμος του Οδυσσέα Ελύτη, εκδ. Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ.       Θεοχαράκη
• (2011) Στίχοι στο καβαλέτο, εκδ. Τέχνης "Οίστρος"
• (2008) Δ. Μυταράς: Ζωγραφική 1956-2008, εκδ. Ιανός
• (2008) Λόγος για την Ύδρα, εκδ. Καστανιώτη
• (2007) Παναγιώτης Τέτσης, εκδ. Ελληνικά Γράμματα
• (2007) Σωτήρης Σόρογκας, εκδ. Καστανιώτη
• (2006) Με τον ρυθμό της ψυχής, εκδ. Κέδρος [επιμέλεια, κείμενα]
• (2005) Lazongas Α4, εκδ. Άγκυρα
• (2005) Παιδιά του κόσμου, εκδ. Επίλογος
• (2004) Το χρονικό του Κέδρου, εκδ. Κέδρος
• (2002) 57 κείμενα για τη Νίκη Καραγάτση, εκδ. Άγρα
• (1999) Αθήνα, διαδρομές και στάσεις, εκδ. Πατάκη
• (1998) Santé, εκδ. Ύψιλον
• (1994) Αφιέρωμα στον Αλέξανδρο Κοτζιά, εκδ. Κέδρος

Μεταφράσεις:

Στα Αγγλικά:
• (1985) The bones, selected poems, (tr.by James Stone), New York, The Globe Press
• (1978) Mercurial Time, (tr.by Yannis Goumas), Knotting Bedfordshire, The Sceptre Press
• (1978) Danger in the streets, (tr.by John Stathatos), London, Oxus Press
• (1976) The Unforeseen, (tr.by Yannis Goumas), Green Horse Booklet No 13

Στα Γερμανικά:

• (1990) Die Knochen und die Kreide, (tr.by Aris Geradis und Gunnar Konig), Koln, Romiosini Verlag

Στα Δανικά:

• (1998) Morket som gave, (tr.by W. Gjerlov Pedersen) Husets Forlag
• (1984) Knoglerne, (tr.by W. Gjerlov Pedersen), Husets Forlag

Το 2013 ο ποιητής Γιάννης Κοντός φιλοξενήθηκε στην εκπομπή της ΕΡΤ1 και του Ναυίδ Ναχμία "ΙΧΝΗΛΑΤΕΣ". Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ https://www.youtube.com/watch?v=Z_oKLvSwrMo

Πηγή: Ιστορικό Αρχείο της ΕΡΤ - Βικιπαιδεια / φωτογραφία iefimerida.gr