Πολύχρωμη Αιγιάλεια

Πανδαισία χρωμάτων στις πλαγιές του Ρούσκιου

 

Αμπελώνες

Τοπίο της Αιγιάλειας γης με ημιορεινούς αμπελώνες

Το παλαιό Δημοτικό Νοσοκομείο- Πολιτιστικό κέντρο Αιγίου

Η πρώτη προσπάθεια ανέγερσης Δημοτικού Νοσοκομείου στο Αίγιο χρονολογείται από το 1892, με τη διαθήκη του Αλέξανδρου Δεσποτόπουλου, γιου του Παναγιώτη Δεσποτόπουλου, συνέδρου στη μυστική συνέλευση της Βοστίτσας το 1821. Στη διαθήκη αυτή ο Α. Δεσποτόπουλος αφήνει 1.500 δραχμές για τη σύσταση Νοσοκομείου στη πόλη μας. Η ανέγερση φαίνεται ότι ολοκληρώθηκε τον Οκτώβρη του 1902 όπως γράφει η τοπική εφημερίδα του Αιγίου ‘ ΕΡΓΑΤΗΣ ΄ στο φύλλο 30 της 15ης Σεπτεμβρίου του 1902.

Ο τότε δήμαρχος Σπύρος Παναγιωτόπουλος δημιούργησε τον κήπο του νοσοκομείου, τη σιδεροκαγκελωτή περίφραξη, το θυρωρείο επί της οδού Νικ. Πλαστήρα, τα μεγάλα δένδρα ανάμεσα στα οποία προϋπήρχε ο πανύψηλος φοίνικας, ο γνωστός ΄Κουρμάς΄ που έδωσε το όνομά του στη γύρω περιοχή.

Όπως σε όλα τα δημόσια οικοδομήματα της εποχής τα οποία ακολουθούν το νεοκλασικό ρυθμό σε απλουστευμένη μορφή, έτσι και στο κτήριο αυτό τα πιο ενδιαφέροντα πλαστικά του στοιχεία επικεντρώνονται στην πρόσοψή του. Η σκάλα σε συνδυασμό με την κύρια είσοδό του, συνθέτουν σύμπλεγμα μαρμάρινων και γύψινων διακοσμήσεων. Αξιοσημείωτα είναι τα μαρμάρινα θωράκια στο πλατύσκαλο της εισόδου, όπως και οι γύψινοι κάθετοι γεισίποδες κάτω από το οριζόντιο κορνίζωμα της κύριας πύλης.

Τη δεκαετία του ΄80 οι υπηρεσίες του νοσοκομείου μεταφέρθηκαν σε άλλα κτήρια στο κέντρο της πόλης. Το 1991 πυρκαγιά κατέστρεψε τη σκεπή και τους εσωτερικούς χώρους του εγκαταλελειμμένου κτηρίου του Παλαιού Νοσοκομείου, μένοντας όμως ανέπαφοι οι εξωτερικοί τοίχοι του. Το κτήριο αναστηλώθηκε και λειτουργεί σήμερα ως Πολιτιστικό Κέντρο .Η μεγάλη του βόρεια αίθουσα χρησιμοποιείται από το Δήμο Αιγιαλείας για τις συνεδριάσεις των δημοτικών συμβουλίων ενώ οι δύο μεγάλες αίθουσες , αριστερά και δεξιά της κύριας εισόδου του κτηρίου, για εκδηλώσεις, εκθέσεις φωτογραφίας , ζωγραφικής κλπ.

(Αντλήθηκαν πληροφορίες από βιβλίο " Αίγιο-μνημεία και τέχνη ")

Παραλία - Αίγιο

Νυχτερινή άποψη της παραλίας του Αιγίου

 

Υδροβιότοπος Αλυκής – Περιοχή NATURA 2.000 κωδ. 2320006

Ο υδροβιότοπος της Αλυκής βρίσκεται μόλις δύο χιλιόμετρα ανατολικά της πόλης του Αιγίου, στο ακρωτήριο Γύφτισσα στον Κορινθιακό κόλπο, και έχει σχήμα τριγωνικό.

Είναι μια μικρή και κλειστή λιμνοθάλασσα που χωρίζεται από τη θάλασσα, τόσο από τη βόρεια όσο και από την ανατολική πλευρά, από μια στενή λωρίδα παραλίας με βότσαλα. 

Φοινικόπτερα στη λιμνοθάλασσα της Αλυκής

Η λιμνοθάλασσα κατά τη θερινή περίοδο αποξηραίνεται σταδιακά ενώ από τα μέσα περίπου του Σεπτεμβρίου αρχίζει πρώτα να τροφοδοτείται υπογείως με θαλασσινό νερό και εν συνεχεία, κατά τους χειμερινούς μήνες, με τα νερά της βροχής. Στα βόρεια της λίμνης υπάρχουν τα απομεινάρια ενός καναλιού το οποίο τα παλαιότερα χρόνια την συνέδεε με τη θάλασσα. 

Η έκτασή της είναι εκατόν ογδόντα περίπου στρέμματα και η περίμετρός της φθάνει τα τρεις χιλιάδες διακόσια μέτρα. Η αλατότητα του νερού κυμαίνεται από 30,5%ο έως 50%ο ανάλογα την εποχή, το δε βάθος της δεν ξεπερνά τους πενήντα πόντους.

Καλαμιώνας στη βόρεια πλευρά της λίμνης

Η λίμνη είναι μάλλον απομεινάρι του δέλτα του ποταμού Σελινούντα, ο οποίος σήμερα εκβάλλει ανατολικά του χωριού Βαλιμίτικα. Παλαιότερα όμως το ποτάμι περνούσε από την περιοχή του συνοικισμού Ν. Πλαστήρα, συνέχιζε στους Αγίους Αποστόλους και κατέληγε στην περιοχή της λιμνοθάλασσας της Αλυκής. Ο ιστορικός Αρ. Σταυρόπουλος, στο βιβλίο του «Η ιστορία της πόλης του Αιγίου» στην περιγραφή του Βασιλείου της Αιγιάλειας στο δεύτερο κεφάλαιο σχετικά με την περιγραφή του Αιγίου, αναφέρει: “ …..που αποτελεί την κυρίαν πόλιν, διερρέετο από τον ποταμόν Σελινούντα όστις εχύνετο εις την θάλασσαν πλησίον των Αγίων Αποστόλων, όπως δεικνύεται από τα σωζόμενα ερείπια Ρωμαϊκών γεφυρών εκτισμένων υπεράνω της αρχαίας κοίτης του ποταμού και παρά την θέσιν Ελληνικό. Κατερχόμενοι εξ Ελληνικού προς τους Αγίους Αποστόλους δια μιας στενωπού, απαντώμεν ρυάκια (εμπολή) εκρέοντα εκ του Σελινούντος” και συνεχίζει “ …ο ποταμός στρέφων προς τα αριστερά, διήχερτο από το κτήμα Ιωάν. Δημόπουλου, όπως αποδεικνύεται από το ότι το ήμισυ του κτήματος περιέχει βαθύ στρώμα άμμου και χαλίκων ποταμίων ( κι εγώ επιβεβαιώνω τα στοιχεία του ιστορικού καθώς κατά την ανέγερση της οικίας μου στο συνοικισμό το 1981 και επί της οδού Μαρμαρά, σε βάθος που δεν ξεπερνούσε τα δύο μέτρα, υπήρχε στρώμα από πέτρες στρογγυλές και λείες και στρώμα άμμου που αποδεικνύει την ύπαρξη παλαιάς κοίτης ποταμού) και εκείθεν εχύνετο εις την θάλασσαν εις το σημείον πιθανότατα όπου ευρίσκεται σήμερον η λίμνη Αλυκή.”

Φοινικόπτερα σε διαφωνία!

Ζευγάρι καλαμοκανάδων

Η λιμνοθάλασσα περιβάλλεται από καλαμιώνες και αλοφυτική βλάστηση. Κοντά στη ζώνη των καλαμιώνων παρατηρούνται συστάδες με Scirpus maritimus κυρίως στη βόρεια και βορειοδυτική πλευρά. Στο νοτιότερο τμήμα μια στενή ζώνη με Phragmites austalis αναπτύσσεται μεταξύ της λιμνοθάλασσας και του δρόμου. Αλίπεδα και υγρά λιβάδια με Juncus acutus, J. maritimus, Limonium vulgare, L. angustifolium sl., Arthrocnemum fruticosum, Inula crithmoides, Aster tripolium, κλπ αναπτύσσονται κυρίως στις βόρειες και ανατολικές πλευρές της λιμνοθάλασσας.

Η υδρόβια βλάστηση αποτελείται από είδη υδροβίων μακροφύτων που είναι βυθισμένα και καλύπτουν μια μεγάλη περιοχή της υδάτινης επιφάνειας της λίμνης ( περισσότερο από τα 2/5 της) και αποτελείται κυρίως από Lamprothamnium papulosum (είδος που βρίσκεται σε κίνδυνο) και Ruppia maritime.

Ο υγρότοπος της Αλυκής, αν και μικρός σε έκταση, έχει τεράστια ορνιθολογική σημασία, ιδιαίτερα ως περιοχή στάθμευσης των μεταναστευτικών πουλιών. Ένας αριθμός που φθάνει τα διακόσιαεννέα είδη πουλιών έχει καταγραφεί μέχρι στιγμής κατά τους χειμερινούς και ανοιξιάτικους μήνες. Μεταξύ αυτών υπάρχουν διάφορες ομάδες υδροβίων και παρυδάτιων πουλιών καθώς επίσης κύκνοι και φλαμίνγκο.

Πολλά από τα είδη που έχουν παρατηρηθεί στην περιοχή είναι απειλούμενα στην Ελλάδα.

Αυτή η ποικιλότητα της ορνιθοπανίδας, που είναι η μεγαλύτερη μεταξύ των υγροτόπων της Πελοποννήσου, αναδεικνύει τον υγρότοπο της Αλυκής ως μια αξιόλογη περιοχή για σκοπούς επιστημονικούς, εκπαιδευτικούς και αναψυχής.

Υπέροχα χρώματα στην ανατολή του ηλίου

Επίσης έχουν καταγραφεί εννέα διαφορετικά είδη ερπετών και θηλαστικών και δύο είδη υδρόβιων μακροφύτων. Ανάμεσά τους η αλεπού Vulpes v. Hellenica, ο σκαντζόχοιρος Erinaceus concolor, ο βάτραχος Rana ridibunda και το κουνάβι Martes foina. Τα είδη αυτά προστατεύονται από διάφορες συνθήκες όπως αυτής της Βέρνης αλλά και από το Προεδρικό διάταγμα 67/1981.

(Τα στοιχεία προέρχονται από την κα Χρηστιά Χρυσούλα, Γεωπόνο, υπ. Διδάκτωρ του τμήματος Βιολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών αλλά και από την Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία)

Παραλία Πλατάνου

Η Παραλία Πλατάνου, ένα πανέμορφο και γραφικό χωριό στην ανατολική Αιγιάλεια

 

Διγελιώτικα

Μιλάμε ίσως για την καλύτερη παραλία που βρίσκεται τόσο κοντά στο Αίγιο.
Αρκετά πλατιά στο μεγαλύτερο μέρος της, με άμμο και ψιλό ή χοντρό βότσαλο στην ακρογιαλιά και με άμμο μετά τα τρία μέτρα, στο πυθμένα της.
Είναι αρκετά ρηχή σε σύγκριση με τις υπόλοιπες παραλίες της Αιγιάλειας και με μήκος που φθάνει τα 1.700 μέτρα, όσο και ο παράλληλος προς αυτήν δρόμος.
Η παραλία των Διγελιωτίκων βρίσκεται ανατολικά του Αιγίου και μόλις 3.5 χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης.

Υπέροχο δειλινό στην παραλία των Διγελιωτίκων

Κολοκοτρώνης

Τμήμα των εντυπωσιακών κόκκινων βράχων στην ανατολική πλευρά του Κολοκοτρώνη

 

Μεγάλη Πούντα

Η παραλία της Μεγάλης Πούντας

 

Ρούσκιο

Το Ρούσκιο βρίσκεται στην κεντρική Αιγιάλεια ενώ στην κορυφή του (Αη Γιώργης, 1.457 μ.) υπάρχουν απομεινάρια αρχαίου ναού αφιερωμένο στη θεά Αρτέμιδα.

Βρίσκεται ανάμεσα σε δύο ποτάμια, δυτικά τον Κερυνίτη και ανατολικά τον Βουραϊκό.

Στις βόρειες πλαγιές του συναντάμε τα χωριά της Αιγιάλειας Μαμουσιά και Άγιος Ανδρέας ενώ νότια τη Βιλιβίνα που ανήκει στο Δήμο Καλαβρύτων.

Στην κορυφή του υπάρχει τοποθεσία που ονομάζεται "ελαφολίμνη" όπου σύμφωνα με την παράδοση έπιναν νερό τα ελάφια της περιοχής.

Μαζί με τις γύρω βουνοκορφές, Καραμάνος, Σάρες, Κερπινιώτικο, Σκεπαστό, αποτελούσαν τα Κερύνεια Όρη όπου είχε το λημέρι του ο Κερυνίτης Έλαφος.

Το Ρούσκιο με την κορυφή του όπως φαίνεται από την κοιλάδα του Κερυνίτη ποταμού

Νυχτερινή άποψη της πόλης του Αιγίου

Νυχτερινή άποψη της πόλης του Αιγίου, οδός Σολωμού

 

Μικρή Πούντα

Η παραλία της Μικρής Πούντας στην ανατολική Αιγιάλεια

 

Αρ.Μουσείο Αιγίου

Μία αίθουσα του αρχαιολογικού μουσείου Αιγίου διατέθηκε αποκλειστικά και μόνο για το σημαντικότερο εύρημα των σωστικών ανασκαφών της Εφορίας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων στο Αίγιο, το μαρμάρινο άγαλμα του Διός Αιγιόχου (1ος-2ος αι. μ.Χ.) 

 

Ι.Μ.Ταξιαρχών

Πανοραμική άποψη της Ιεράς Μονής Ταξιαρχών

 

 

Βουραϊκός ποταμός

Ο Βουραϊκός ποταμός εκβάλει στον Κορινθιακό κόλπο ανατολικά της παραλίας του Ελαιώνα.

Το σχήμα του δέλτα του ποταμού αλλάζει συνεχώς ανάλογα με την ποσότητα του νερού αλλά και με τους ανέμους που επικρατούς στην περιοχή και τα κύματα της θάλασσας.

Στη φωτογραφία, τα νερά τρέχουν παράλληλα στην ακτογραμμή και τα κύματα της θάλασσας πριν πέσουν μέσα σε αυτήν.

 

Άγιος Νικόλαος (11ος αι.)

Ο ναός του Αγίου Νικολάου βρίσκεται στη δυτική πλευρά του Σελινούντα σε υψόμετρο 432 μέτρων, απέναντι από το βράχο της σκήτης του οσίου Λεοντίου και τη νέα μονή Ταξιαρχών.

Η ίδρυση του ναού του Αγίου Νικολάου πρέπει να έχει γίνει πολύ πριν από την άφιξη του οσίου Λεοντίου στην περιοχή το 1357μ. Χ. με την πρώτη οικοδομική φάση του ναού να ανάγεται στη μεσοβυζαντινή περίοδο και περί τον 11ο αιώνα.

Ο ναός είναι κτισμένος σε επικλινές έδαφος ενώ μετά από διάφορες καταστροφές και αλλοιώσεις, αποτελείται από τον κυρίως ναό και τον κατεστραμμένο νάρθηκα. Η κάτοψη του κυρίως ναού έχει σχήμα παράγωνου παραλληλογράμμου με εξωτερικές διαστάσεις, χωρίς τις αψίδες του Ιερού, 10,30x7,40 μέτρα περίπου.

Στα ανατολικά ο ναός καταλήγει σε τριμερές ιερό βήμα με τρεις προεξέχουσες ημικυκλικές εσωτερικά και εξωτερικά αψίδες από τις οποίες, η κεντρική είναι, ως συνήθως, μεγαλύτερη και ψηλότερη από τις άλλες δύο.

Η ανατολική πλευρά του ναού

Ο ναός στη σημερινή του μορφή είναι τρίκλιτος, και σταυρεπίστεγος με κατεστραμμένο τον νάρθηκά του.

Ο νάρθηκας σήμερα δεν είναι καθόλου εμφανής ωστόσο από δοκιμαστικές τομές που έγιναν τον Ιούνιο του 1996, φαίνεται ότι ήταν ισοπλατής με το ναό και στεγαζόμενος με ξύλινη στέγη. Στον δυτικό εξωτερικό τοίχο είναι ορατές οι οπές σε οριζόντια διάταξη που χρησίμευαν για τη στήριξη των δοκαριών της ξύλινης στέγης.

Στη στέγη του ναού διαγράφονται τα τέσσερα εγκάρσια κλίτη, πού σχηματίζουν σταυρό και καταλήγουν σε αετώματα στις αντίστοιχες όψεις. Λίγο χαμηλότερα, μονόρριχτες στέγες, με ρύσεις προς βορά και νότο αντίστοιχα, δηλώνουν την ύπαρξη τεσσάρων γωνιακών διαμερισμάτων. Ο ναός είναι αρκετά διακοσμημένος εξωτερικά με πολλά οδοντωτά γείσα σε όλες σχεδόν τις στέγες. Στη διασταύρωση των εγκάρσιων κλιτών στηρίζεται η τρουλλοκαμάρα. Πρόκειται για τυπική κάλυψη σταυρεπίστεγου ναού. Η πρόσβαση στο εσωτερικό του ναού εξασφαλίζεται από τη μοναδική σημερινή κύρια είσοδο, πού ανοίγεται στο κέντρο περίπου της βόρειας πλευράς.

Η βόρεια και δυτική πλευρά με την είσοδο του ναού

Τα υλικά δομής πού έχουν χρησιμοποιηθεί στην κατασκευή του είναι ασβεστόλιθοι, πωρόλιθοι και πλίνθοι. Το μνημείο έχει υποστεί γενικά πολλές μετασκευές, οι περισσότερες από τις οποίες εντοπίζονται στη δυτική και τη νότια πλευρά.

Ο ναός του Αγίου Νικολάου δεν πανηγυρίζει στις 6 Δεκεμβρίου όπως θα περίμεναν οι περισσότεροι, αλλά στις 13 Μαΐου.

Θεωρείτε πιθανόν ότι ο ναός του Αγίου Νικολάου, πού αποτέλεσε σίγουρα καθολικό μονής, αφιερώθηκε συγχρόνως και στη μνήμη του πατριάρχη Νικολάου Α' Μυστικού ο οποίος πέθανε στις 15 Μαΐου του 925 μ.Χ και στη μνήμη της ανακομιδής του λειψάνου του ομώνυμου αγίου.

Ο ναός του Αγίου Νικολάου είναι ένα όμορφο βυζαντινό κτίσμα που δεσπόζει στη περιοχή και είναι ορατός από τον κεντρικό οδικό άξονα που φθάνει ως την μονή Ταξιαρχών, στην απέναντι πλευρά του ποταμού Σελινούντα. Αν και ο συγκεκριμένος ναός είναι άγνωστος στους περισσότερους από τους ντόπιους, ανήκει στα σημαντικότερα βυζαντινά μνημεία της περιοχής μας μαζί με την μονή Αγίας Τριάδας στο οροπέδιο της Τράπεζας και το παλαιομονάστηρο στη σκήτη του οσίου Λεοντίου.

Υ. Γ. Ευχαριστώ θερμά τον φίλο και βυζαντινολόγο Νεκτάριο Ζάρρα για τη μελέτη των συναδέλφων του Άννας Ι. Λαμπροπούλου και Αφέντρας Γ. Μουτζάλη που έθεσε στη διάθεσή μου μέσα από την οποία αντλήθηκαν τα στοιχεία και οι πληροφορίες που αναφέρονται στο κείμενο

Διονύσης Παπαγιαννόπουλος

 Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος γεννήθηκε στο Διακοφτό στις 12 Ιουλίου του 1912.

Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος

Μεγάλωσε στο Διακοφτό και τελείωσε το Γυμνάσιο στο Αίγιο. Στη συνέχεια σπούδασε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, κρυφά από την οικογένειά του που πίστευε πως σπούδαζε ιεροδιδάσκαλος! 

Η πρώτη του παρουσία στο θεατρικό σανίδι ήταν το 1938 με τον "Βασιλιά Ληρ" του Σαίξπηρ. Στον κινηματογράφο έκανε την πρώτη του εμφάνιση το 1947 στο έργο "Τα παιδιά της Αθήνας" του Τάκη Μπακόπουλου. Ακολούθησαν άλλες 133 ταινίες, τις περισσότερες με δεύτερους ρόλους αλλά με το πηγαίο ταλέντο του πάντα κατάφερνε να κλέβει την παράσταση. Οι ταινίες που ξεχώρισαν ήταν "Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο" (1959), "Χτυποκάρδια στο θρανίο" (1963), "Η βίλλα των οργίων" (1964), "Μία τρελή τρελή οικογένεια" (1965),  "Υπάρχει και φιλότιμο" (1965), "Κάτι κουρασμένα παλικάρια" (1967), "Για ποιον χτυπά η κουδούνα" (1968), "Ένας ιππότης για τη Βασούλα" (1968), "Ο δασκαλάκος ήταν λεβεντιά" (1970), "Ο κυρ Γιώργης εκπαιδεύεται" (1977). Επίσης, με μεγάλη επιτυχία ενσάρκωσε το ρόλο του Μπαρμπαγιώργη στην τηλεοπτική σειρά το "Λούνα παρκ" το 1974. Το 1968 βραβεύτηκε  από την Ένωση Κριτικών για την ερμηνεία του στην ταινία "Το κανόνι και το Αηδόνι".

Τελευταία ταινία που συμμετείχε ο  Δ. Παπαγιαννόπουλο, ήταν το "Ταξίδι στα Κύθηρα" του Θόδωρου Αγγελόπουλου το 1984. 

Το πατρικό σπίτι του μεγάλου ηθοποιού

Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος ήταν ένας εξαιρετικός ηθοποιός αλλά και ένας υπέροχος άνθρωπος. Βοηθούσε τους συνανθρώπους του αλλά και τους συναδέλφους του δίχως ποτέ κάτι τέτοιο να επιτρέπει να γίνει γνωστό. Αν και λάτρης του ωραίου φύλλου, δεν παντρεύτηκε ποτέ.

Στο Διακοφτό που λάτρεψε όσο τίποτε άλλο, έχει τοποθετηθεί σε κεντρικό σημείο του χωριού η προτομή του, πλησίον του σιδηροδρομικού σταθμού και πολύ κοντά στην πατρική οικία που μεγάλωσε. Επίσης, ο δρόμος που περνά μπροστά από το πατρικό του φέρει το όνομά του.

Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος πέθανε μόνος στο σπίτι του στην Αθήνα στις 14 Απριλίου του 1984.

Στο κοιμητήριο του Διακοφτού

Διακοφτό

 Στο σιδηροδρομικό σταθμό του Διακοφτού. Τα παλαιά βαγόνια του Οδοντωτού.

 

Βουραϊκός ποταμός

 Εκεί που τα νερά του Βουραϊκού ποταμού συναντούν αυτά του Κορινθιακού.

Καλοκαιρινό ηλιοβασίλεμα

Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα!

Νίκος Καζαντζάκης

Μαρίνα Αγίου Νικολάου

 

Παραλία Εγκάλης, Διακοφτό

 

Ελίκεια - Ανθεστήρια

 Ελίκεια - Ανθεστήρια το 1963

Τότε τα άνθινα άρματα περνούσαν από την πλατεία των Υψηλών Αλωνίων και μάλιστα δύο φορές ώστε η επιτροπή να έχει την καλύτερη δυνατή άποψη για το κάθε ένα από αυτά. Ο χώρος της πλατείας ήταν περιφραγμένος και υπήρχε χρηματικό αντίτιμο για την είσοδο του κόσμου.

Τα βραβεία για τους συμμετέχοντες ήταν δύο, πρώτο βραβείο για την καλύτερη πρωτότυπη ιδέα και πρώτο βραβείο για την καλύτερη εκτέλεση-απόδοση του θέματος.

Το συγκεκριμένο άρμα με θέμα το "Αμπέλι" έλαβε το δεύτερο.

Η Τράπεζα και η παραλία της Μεγάλης Πούντας

 

Θέατρο Αιγείρας

Αρχαίο Θέατρο Αιγείρας

Ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της πόλης αν και δεν αναφέρεται από τον Παυσανία το 2ο μ.Χ. είναι το θέατρο. Έχει πεταλόσχημο κοίλο με θέα στον Κορινθιακό κόλπο και βρίσκεται σε υψόμετρο 350 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας, βόρεια της ακρόπολης. Η κατασκευή του χρονολογείται το δεύτερο μισό του 3ου αι. π.Χ. (280-250 π.Χ.), όταν ιδρύεται το δεύτερο Κοινό των Αχαιών (Αχαϊκή Συμπολιτεία) και οι Αχαϊκές πόλεις αναδιοργανώνονται.

Το κοίλο λαξεύτηκε στο φυσικό βράχο, και όπου αυτό δεν υπήρχε, διαμορφώθηκε κατάλληλα το έδαφος και τοποθετήθηκαν λίθινα εδώλια. Στο φυσικό βράχο λαξεύτηκε κατά το μεγαλύτερο μέρος και η ορχήστρα, στα κράσπεδα της οποίας κατασκευάστηκε αυλάκι για την απορροή των όμβριων υδάτων. Το σκηνικό οικοδόμημα της ελληνιστικής περιόδου ήταν διώροφο. Ένα διάζωμα διαιρεί το κοίλο σε δύο τμήματα και η συνολική χωρητικότητά του ανέρχεται σε 3.000 θεατές, ενώ το μήκος του φθάνει τα 30,70 μ.

Πηγή: Υπ.Πολιτισμού - Συντάκτης: Αρχ. Ερωφίλη Κόλια

  

Η μυστική συνέλευση της Βοστίτσας (26-29 Ιανουαρίου 1821)

Το Αίγιο είναι η πρώτη πόλη της Πελοποννήσου που απελευθερώθηκε από τους Τούρκους.

Το Φθινόπωρο του 1820 ο Φιλικός Ιωάννης Παπαρρηγόπουλος είχε φέρει στην Πελοπόννησο επιστολές της Αρχής με οδηγίες για την Εφορία των Φιλικών της Πελοποννήσου. Σύμφωνα με αυτές διορίσθηκαν έφοροι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο Μονεμβασίας Χρύσανθος, ο Χριστιανουπόλεως Γερμανός, ο Ασημάκης Ζαΐμης, ο Σωτήριος Χαραλάμπης, ο Θεοχαράκης Ρέντης. Ταμίες οι Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος και Παναγιώτης Αρβάλης. Τον Φεβρουάριο του 1821 επρόκειτο να γίνει η κανονική συνέλευση της Εφορίας στο Μεγάλο Σπήλαιο. Η άφιξη όμως του Παπαφλέσσα που αντιμετωπίσθηκε με εχθρότητα και καχυποψία από τους προκρίτους, προκάλεσε την επίσπευση της συνελεύσεως και την αλλαγή του τόπου συγκεντρώσεως. Για λόγους ασφάλειας προτιμήθηκε η Μονή των Ταξιαρχών, κατ΄ άλλους η οικία του Ανδρέα Λόντου στη Βοστίτσα.
Για να μην γεννηθούν υποψίες από τους Τούρκους, διαδόθηκε ότι οι αρχιερείς και οι πρόκριτοι συγκεντρώθηκαν στη Βοστίτσα για να λύσουν τις διαφορές που προκλήθηκαν μεταξύ της Μονής των Ταξιαρχών και του Μεγάλου Σπηλαίου κατά την οροθέτηση των κτημάτων τους. Η παρουσία του Παπαφλέσσα, που έφθασε με την ιδιότητα του πατριαρχικού εξάρχου στη Βοστίτσα, δεν μπορούσε να γεννήσει υποψίες στους Τούρκους, γιατί πατριαρχικός έξαρχος είχε σταλεί και στο παρελθόν για να λύσει ανάλογες διαφορές. Ο πραγματικός βέβαια σκοπός της «μυστικής» όπως ονομάσθηκε, «συσκέψεως» της Βοστίτσας, ήταν να εξακριβώσουν οι αρχιερείς και οι πρόκριτοι από τον απεσταλμένο της «Σεβαστής Αρχής» τους σκοπούς της αφίξεώς του, που από ότι είχαν πληροφορηθεί ήταν πολύ επικίνδυνοι.
Στη Σύσκεψη της Βοστίτσας (στην πραγματικότητα έγιναν πέντε συσκέψεις στις τέσσερις ημέρες που διήρκεσε, (26-29 Ιανουαρίου), έλαβαν μέρος εκτός από τα μέλη της Εφορίας Πελοποννήσου, οι προεστοί Ανδρέας Ζαΐμης, Ασημάκης Φωτήλας, Πανάγος Δεληγιάννης, Γιάννης Παπαδόπουλος ή Μουρτογιάννης, Σωτήριος Θεοχαρόπουλος, Ανδρέας Λόντος, Δημήτριος Μελετόπουλος, Σωτήρης Ιωάννου και άλλοι. Επίσης οι ανώτεροι κληρικοί Παλαιών Πατρών Γερμανός, Κερνίτσης Προκόπιος, Χριστιανουπόλεως Γερμανός και ο Πρωτοσύγκελος Αμβρόσιος Φραντζής.
Την πρώτη ημέρα της συσκέψεως ο Παπαφλέσσας τους έδειξε τη συστατική επιστολή του Υψηλάντη, ο οποίος τον ανέφερε ως «άλλος εγώ» και συνιστούσε στους εταίρους της Πελοποννήσου να ακολουθήσουν τις οδηγίες του και να είναι έτοιμοι ώστε μόλις φθάσει και ο ίδιος να αρχίσει η επανάσταση. Παράλληλα χρησιμοποιώντας τη γοητεία των λόγων του προσπάθησε να τους πείσει για το πόσο εύκολο ήταν να επιτύχει η επανάσταση. Με ρητορική μεγαλοστομία τους βεβαίωσε πως ξένη δύναμη, αφήνοντας να εννοηθεί πως αυτή ήταν η Ρωσία, θα βοηθούσε τους Έλληνες, πως θα επυρπολείτο ο τουρκικός στόλος μέσα στο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης από τους επαναστάτες, οι οποίοι μέσα στη γενική σύγχυση θα δολοφονούσαν και τον σουλτάνο. Η μόνη απαραίτητη προϋπόθεση για να συμβούν όλα αυτά ήταν να κινηθούν εγκαίρως οι Πελοποννήσιοι. Οι υποσχέσεις αυτές ενίσχυσαν τις επιφυλάξεις και τους δισταγμούς των προυχόντων που ήξεραν καλά πως η Πελοπόννησος ήταν τελείως απροετοίμαστη και διατηρούσαν νωπές στη μνήμη τους τις συμφορές που είχε υποστεί ο τόπος 50 χρόνια πριν, όταν είχε πάλι βασισθεί στις υποσχέσεις για Ρωσική βοήθεια. Έτσι στην επόμενη σύσκεψη ο Παλιών Πατρών Γερμανός έθεσε εκ μέρους όλων 11 ερωτήματα. Ζητούσε να μάθει αν όλο το έθνος ήταν σύμφωνο για την προετοιμαζόμενη εξέγερση, αν υπήρχαν τα αναγκαία μέσα για την επιτυχία της, ποιες ήταν οι πολεμικές δυνάμεις που διέθετε το έθνος, πότε και που θα γινόταν η έναρξη, ποιες ξένες δυνάμεις είχαν την πρόθεση να βοηθήσουν και με ποιο τρόπο, ποια θα ήταν η στάση των γειτονικών χωρών και ειδικά της Ρωσίας που βρισκόταν σε κατάσταση ειρήνης με την Τουρκία. Ακόμη ποιοι θα ήταν οι αρχηγοί του Αγώνος και πως αντιμετωπιζόταν η περίπτωση αποκαλύψεως των προετοιμασιών. Ο Παπαφλέσσας απαντώντας αόριστα επανέλαβε ότι η Ρωσική βοήθεια ήταν εξασφαλισμένη και η επιτυχία της επαναστάσεως βέβαιη. Τότε μάλιστα φαίνεται πως τους αποκάλυψε ότι η ημερομηνία ενάρξεως είχε ορισθεί η 25η Μαρτίου, εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.
Στις διαβεβαιώσεις όμως του Παπαφλέσσα ο Ασημάκης Ζαΐμης αντιπαρέθεσε πληροφορίες του για τους δισταγμούς με τους οποίους αντιμετωπιζόταν η επανάσταση και σε άλλα μέρη της Ελλάδας και ιδιαίτερα στα νησιά και επισήμανε τον κίνδυνο που διέτρεχε το έθνος αν όλες οι διαβεβαιώσεις του Παπαφλέσσα ήταν αβάσιμες. Ο Σωτήρης Χαραλάμπης έθεσε το πρόβλημα που απασχολούσε ιδιαίτερα τους προύχοντες, ποιος θα διοικούσε μετά την εκδίωξη των Τούρκων. Διπλωματικότατα ο Παπαφλέσσας τους διαβεβαίωσε πως τον ρόλο αυτό ασφαλώς θα ανέθετε το έθνος σε αυτούς τους ίδιους που διέθεταν την αναγκαία πείρα. Τελικά μετά από φιλονικίες και αντιγνωμίες
(φαίνεται πως οι μόνοι που ασπάστηκαν τις απόψεις του Παπαφλέσσα ήταν οι πρόκριτοι του Αιγίου Ανδρέας Λόντος, Δημήτρης Μελετόπουλος και Λέων Μεσσηνέζης) λύθηκε η σύσκεψη με την απόφαση να αναβληθεί η επανάσταση επειδή οι περισσότεροι θεώρησαν «τον καιρόν ουκ αρμόδιον». Επίσης αποφασίσθηκε να τηρηθεί απόλυτη η μυστικότητα για όσα συζητήθηκαν και να αρχίσουν οι προετοιμασίες στις διάφορες επαρχίες. Συγχρόνως να σταλούν αντιπρόσωποι στον πρώην μητροπολίτη Άρτας Ιγνάτιο στην Πίζα, και στον Καποδίστρια για να πληροφορηθούν από αυτούς τις πραγματικές διαθέσεις των Ρώσων, καθώς και στα νησιά και στα άλλα μέρη της Ελλάδας. Πρόθεσή τους ήταν τότε μόνο να επαναστατήσει η Πελοπόννησος όταν θα ξεσηκώνονταν και οι άλλες υπόδουλες περιοχές. Επίσης προληπτικά αποφάσισαν να μην μεταβούν στην Τριπολιτσά στην περίπτωση που θα τους καλούσαν εκεί οι Τούρκοι, αλλά με διάφορες προφάσεις να παραμείνουν και να κρυφθούν στις επαρχίες τους. Ως προς την έναρξη της επαναστάσεως συμφώνησαν ως κατάλληλη ημερομηνία, εκτός από την 25η Μαρτίου, την 23η Απριλίου, εορτή του Αγίου Γεωργίου ή το αργότερο την 21η Μαΐου, εορτή των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Τελικά διατύπωσαν την επιθυμία να αποσυρθεί ο Παπαφλέσσας στο μοναστήρι της Σιδηρόπορτας γιατί η παρουσία του και οι λόγοι του θα απέβαιναν σε βάρος της εθνικής υποθέσεως.
Ο Παπαφλέσσας από τη σύσκεψη της Βοστίτσας έφυγε πικραμένος και εξοργισμένος, αφού προηγουμένως φοβέρισε τους προύχοντες πως αν δεν συγκατανεύσουν στην έναρξη της επαναστάσεως εκείνος, σύμφωνα με εντολή της «Σεβαστής Αρχής», θα μισθώσει 2.000 Μανιάτες και θα αρχίσει τον Αγώνα, προσθέτοντας πως «κι όποιον πιάσουν χωρίς όπλα οι Τούρκοι να τον θανατώσουν».
Ευτυχώς για την Ελληνική Επανάσταση οι αποφάσεις της συσκέψεως της Βοστίτσας δεν τηρήθηκαν. Οι φλογεροί λόγοι του Αρχιμανδρίτη είχαν είδη ξεσηκώσει τις ελληνικές καρδιές έτοιμες από χρόνια να δεχθούν το μήνυμα της εξεγέρσεως. Ο «απατεών και εξωλέστατος καλόγηρος», όπως τον αποκαλεί ο Παλαιών Πατρών Γερμανός στα απομνημονεύματά του, υπήρξε αναμφισβήτητα ο πρωτεργάτης της επαναστάσεως στη Πελοπόννησο.

Η απελευθέρωση της Βοστίτσας

Αν και στα Καλάβρυτα έγινε η πρώτη σοβαρή πολεμική επιχείρηση, δηλαδή η πολιορκία του Τούρκου διοικητή και των Τούρκων κατοίκων στους οχυρούς πύργους τους (21-26 Μαρτίου 1821), το Αίγιο ορθά διεκδικεί την τιμή ότι είναι η πρώτη πόλη της Πελοποννήσου που απελευθερώθηκε από τους Τούρκους. Ήδη μετά τη σύσκεψη της Βοστίτσας (26-29 Ιανουαρίου 1821), οι πρόκριτοι της πόλεως Δημήτρης Μελετόπουλος, Ανδρέας Λόντος και Λέων Μεσσηνέζης άρχισαν μυστικά συστηματική στρατολογία στην επαρχία τους. Έτσι, στις αρχές Μαρτίου το Αίγιο διέθετε το πρώτο οργανωμένο στρατιωτικό σώμα της Πελοποννήσου, που η δύναμή του έφθανε μάλιστα τους 400 άνδρες.
Το γεγονός αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο από τους Τούρκους της περιοχής, που διατηρούσαν ίσως ακόμη έντονες τις επιφυλάξεις τους για τον αληθινό σκοπό της συσκέψεως των τόσων προκρίτων και κληρικών στην πόλη τους στα τέλη Ιανουαρίου.
Οι υποψίες τους εντάθηκαν, όταν πληροφορήθηκαν τα επαναστατικά γεγονότα των γειτονικών επαρχιών των Καλαβρύτων και ανησύχησαν για την τύχη τους επειδή η πόλη δεν διέθετε κανένα ασφαλές οχυρό. Έτσι δεν είχαν άλλη διέξοδο από το να επιδιώξουν διαπραγματεύσεις για την ασφαλή αναχώρησή τους. Οι πρόκριτοι όχι μόνο δεν εμπόδισαν τους Τούρκους της πόλεως να αναχωρήσουν στην αντικρινή Φωκίδα και από εκεί στα Σάλωνα (Άμφισσα), αλλά και τους διευκόλυναν για να προστατεύσουν τους κατοίκους από τυχόν αντεπίθεση των εκδιωχθέντων.
Μόλις έφυγαν οι Τούρκοι ο Ανδρέας Λόντος ύψωσε στο Αίγιο την πρώτη επαναστατική ελληνική σημαία, (φυλάσσεται στο Ιστορικό Μουσείο Αθηνών) κόκκινη με μαύρο σταυρό. Δεν υπάρχουν μαρτυρίες για την ακριβή ημερομηνία της ενάρξεως της επαναστάσεως στο Αίγιο. Θα πρέπει όμως να έγινε το αργότερο στις 23 Μαρτίου, αφού στις 25 του ίδιου μήνα ο Ανδρέας Λόντος και οι 400 σύντροφοί τους βρίσκονταν στην Πάτρα, ύστερα από πρόσκληση της προκρίτων της πόλεως και πήραν μέρος στα εκεί επαναστατικά γεγονότα. Οι Έλληνες του Αιγίου οργάνωσαν έπειτα στρατόπεδο στο χωριό Σελλά, 3,5 ώρες από την Πάτρα, για να εμποδίσουν την άφιξη τουρκικών ενισχύσεων στους πολιορκημένους στο κάστρο των Πατρών Τούρκους.

Πηγή:Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, η Ελληνική Επανάσταση 1821-1832.

Καστρομονάστηρο Αγίου Νικολάου (10ος αι.)

 

Το Ηρώο στη πλατεία των Υψηλών Αλωνίων

"ΤΕΘΝΑΜΕΝΑΙ ΓΑΡ ΚΑΛΟΝ ΕΠΙ ΠΡΟΜΑΧΟΙΣΙ ΠΕΣΟΝΤΑ ΑΝΔΡ΄ ΑΓΑΘΟΝ ΠΕΡΙ Η ΠΑΤΡΙΔΙ ΜΑΡΝΑΜΕΝΟΝ" 

Το γλυπτό που αναπαριστά τη μητέρα Ελλάδα να κρατά στα πόδια της το νεκρό στρατιώτη γιό της, είναι έργο του Γ. Δημητριάδη και τοποθετήθηκε στο πάρκο των Ψηλών Αλωνίων το 1924. Ήταν δωρεά του συνδέσμου Αιγιαλέων της Νέας Υόρκης "Ο Άρατος". 

Είναι ένα καλλιτεχνικό αριστούργημα και δικαίως θεωρείται ένα από τα ομορφότερα γλυπτά στη μνήμη των πεσόντων Ελλήνων στις μάχες της πατρίδας μας.

Σελινούντας ποταμός

Φοινικόπτερα στην Αλυκή